Το ποιητικό έργο του Κυριάκου Χαραλαμπίδη αποτελεί μια από τις αντιπροσωπευτικότερες καταθέσεις της σύγχρονης νεοελληνικής λογοτεχνικής καταγωγής. Ευρύ, δοκιμασμένο στο χρόνο, με αναφορές και συνειρμικές παραπομπές που καλύπτουν ένα θεαματικό τόξο του διαχρονικού και του διατοπικού ελληνισμού, εστιάζει εν τέλει στο οικουμενικό πρόβλημα της ανθρώπινης ύπαρξης. Μέσα από το περίγραμμα αυτό, και μάλιστα σύμφυτα ή σπερματικά σε σχέση με τις θεματικές του, ξεπροβάλλουν με καινοφανή τρόπο το πατριωτικό πνεύμα, υπό τη μορφή κυρίως της αγάπης στην πατρώα γη και στις παραδόσεις του γενέθλιου χώρου, και η επίμονη προσπάθεια για την κατοχύρωση της εθνικής ταυτότητας. Αναδεικνύει έτσι ο ποιητής την απόλυτη σχέση και εξάρτηση του οικουμενικού από το προσωπικό, ή μάλλον καταδεικνύει τη ριζική σημασία της μονάδας, του προσώπου, της αυτάρκους ύπαρξης στην πολύπλοκη και ισοπεδωτική εποχή των άχρωμων ογκωδών συνόλων, των γιγάντων χωρίς καταγωγή και ιδεολογία. (. . .)

[Απόσπασμα από το κείμενο του προλόγου]