Είναι το εικοστό τέταρτο βιβλίο του Ν. Μαργιωρή και πρωτοεκδόθηκε το 1990. Σκοπός του συγγραφέα είναι μέσα από τις σελίδες του εν λόγω βιβλίου να φέρει στην γνώση του κάθε συνανθρώπου, πως η ζωή δεν είναι όπως εξωτερικά τη βλέπουμε, αλλά κατέχει μέσα της άλλη ζωή ανώτερη και διαφορετική, που δεν γνωρίζει θάνατο και εξαφάνιση, παρά συμπίπτει με την αφθαρσία και τείνει προς την τελειότητα που κάποτε οπωσδήποτε θα φθάσει.
Αναλύει με βαθύτατη λεπτομέρεια τους τρεις βασικούς νόμους που διέπουν άπασα την Δημιουργία. Την Ελεύθερη Βούληση, το Κάρμα και ειδικότερα την Μετενσάρκωση ή την συνεχή ενσωμάτωση ή την αδιάκοπη σάρκωση των πνευματοψυχών, που παίρνουν από κάθε αναγέννησή τους την εμπειρία του μορφικού μας κόσμου, που συνίσταται στις αντιθέσεις που επικρατούν στην διάστασή μας. Μόνον με την Μετενσάρκωση λύνονται όλα τα εσωτερικά και εξωτερικά προβλήματα, αλλιώς σκοτάδι βαθύ επικρατεί σε τούτη την μορφοζωή όπως εμπεριστατωμένα αποδεικνύεται απʼ όλες τις απόψεις μέσα στις σελίδες του έργου του συγγραφέα.
Συμβουλεύει ότι όταν εσωστραφεί ο άνθρωπος, όταν ενδοσκοπήσει, όταν αρχίσει να θέλει να γνωρίσει την αλήθεια, αφνίδια θα δει πως η εξώτερη ματαιότητα που τον κυκλώνει, είναι μια ψευδαίσθηση που τον τυφλώνει, από την λάμψη της αλήθειας, αυτής που αναζητεί. Μόλις παραμερίσει το χοντρό πέπλο που τον σκοτιδιάζει, μόλις στραφεί προς τα πνευματικά, μόλις αφήσει του Νου του τα εμπόδια, αμέσως βλέπει την αλήθεια και αναγνωρίζει έναν εαυτό, αιώνιο και αθάνατο, ευλογημένο γιο του Ύψιστου Πατέρα. Αυτό το ωραίο όνειρο γίνεται πραγματικότητα μόνον με την αναγνώριση της μετενσάρκωσης - αναγέννησης.