ΜΕΤΑΛΛΙΟ Τ.Μ.
Τα καπούλια του αλόγου μου με τίναζαν ψηλά και το τέντωμα των λεπτών μπροστινών ποδιών του μ' έβρισκε στηριγμένον στους αναβατήρες, συγκλονισμένον από την άτοπη θέση που κατείχα μέσα στη φύση. Δίπλα μου πέρναγαν με ταχύτητα φυλλώματα, κλαδιά, δέντρα, σε μιαν ατελείωτη ποσότητα. Όχι σειρά, όχι διαδοχή. Διαδοχή και σειρά είχαν πάψει να υφίστανται σ' αυτόν τον ραγδαίο καλπασμό μέσα στο δάσος. Το άλογό μου προχωρούσε πάντα μπροστά. Τα χαλινάρια τα κρατούσα μόνο για στήριγμα. Η μέρα χανόταν. Η νύχτα έπεφτε. Το δάσος μεγάλωνε. Η μοίρα μου ξετυλιγόταν.
Έπαψα να βλέπω. Έπαψα να φαντάζομαι ότι βλέπω. Στ' αυτιά μου μόνο η ιδέα ενός ήχου σαν διαρκές βίτσισμα. Έσκυψα, για να μη φέρνει το σώμα μου αντίσταση στον αέρα. Αρπάχτηκα από τη χαίτη του αλόγου μου. Ακούμπησα το κεφάλι μου στην καυτή παρειά του. Ένιωσα στα ρουθούνια του τον αντίλαλο όλης της κτίσης. Καρφωνόμουν ολοένα πιο βαθιά στο σκοτάδι. (Από την έκδοση)