Ο μεγαλειώδης αγώνας του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας έληξε στα τέλη του Αυγούστου του 1949. Οι μαχήτριες και οι μαχητές του αναγκάστηκαν να πάρουν το δρόμο της πολιτικής προσφυγιάς.

Tην πολιτική προσφυγιά πραγματεύεται και το θεατρικό κείμενο της Ιωάννας Στεφανίδου.

Αναδεικνύεται το πώς οι πολιτικοί πρόσφυγες, ζώντας στις σοσιαλιστικές χώρες –και κυρίως στη Σοβιετική Ένωση– μπόρεσαν να έρθουν σε επαφή με τα επιτεύγματα του σοσιαλισμού, καθώς και να μορφωθούν και να εργαστούν.

Ωστόσο πάντα τους έκαιγε ο καημός για την επιστροφή τους στην πατρίδα. Γι’ αυτό και με χαρά ακολούθησαν τα βήματα του πολυπόθητου επαναπατρισμού όταν ήρθε η ώρα.

Το έργο ακολουθεί όμως τους ήρωές του και στην πατρίδα. Φωτίζει τις αγωνίες, την πικρία, τη διάψευση των προσδοκιών τους, τον αγώνα τους να ενταχτούν και να ριζώσουν στην Ελλάδα.

Οι ήρωες του έργου τελικά δε γονάτισαν και δε συμβιβάστηκαν μπροστά στις αδικίες. Γνωρίζουν πως μόνο ο σοσιαλισμός μπορεί να δώσει λύση στα προβλήματα των ανθρώπων. Γι’ αυτό και συνεχίζουν να μπολιάζουν τα παιδιά και τους νέους με το σπόρο του.