Η Μαργαρίτα ήταν οκτώ ετών, όταν χώρισαν οι γονείς της. Εκείνο το βράδυ, ντυμένη μπαλαρίνα, χόρευε μέσα στο δωμάτιό της κάτω από τον ήχο μιας ανάλαφρης μουσικής. Οι κινήσεις της ήταν αργές και μελετημένες, καθώς πηδούσε στον αέρα λικνίζοντας το κορμί της με περίσσια χάρη, σαν μια μικρή ελαφίνα. «Όταν μεγαλώσω, θα γίνω χορεύτρια» έλεγε στους γονείς της, κι εκείνοι, με ύφος αφηρημένο, έδιναν τη δική τους ερμηνεία: «Κάνε ό,τι θέλεις. . . Η ζωή είναι δική σου. . .» της απαντούσε η μητέρα της. (. . .)

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]