Οι εξελίξεις των τεσσάρων τελευταίων ετών στην διεθνή σκηνή μας επανέφεραν στην περιοχή μας. Και τούτο διότι επί μακρόν α) η ανιστόρητη ψευδαίσθηση του αδιασείστου του `σιδηρού παραπετάσματος` το οποίο, ακουσίως, επροστάτευε τα βόρεια σύνορά μας καθ` όσον αυτά αποτελούσαν τμήμα των ορίων που στο εξής εχώριζαν τους δύο συνασπισμούς, β) η πρωτοφανής, για τα βαλκανικά δεδομένα, άνοδος του βιοτικού επιπέδου των Ελλήνων μετά το πέρας της πολεμικής δεκαετίας 1940 - 1950 ως αποτέλεσμα της εξαιρέσεως της Ελλάδος από την ομήγυρη των κομμουνιστικών χωρών, και τέλος γ) η επιτάχυνση της πορείας προς την ολοκλήρωση, στο θεσμικό τουλάχιστον επίπεδο, της επί το δυτικο-ευρωπαϊκό μεταλλάξεώς μας, μετά την Μεταπολίτευση του 1974, συνέτειναν ώστε όχι μόνον η νέα γενεά αλλά και ολόκληρη η ελληνική κοινωνία να πιστεύσουν πως η Ελλάδα ουδέν κοινόν πλέον είχε με τα Βαλκάνια. (. . .)

[Απόσπασμα από το κείμενο της εισαγωγής της έκδοσης]