[...] Στα κοσμήματα της Μαρουλίνας, βαραίνει ο λόγος της φαντασίας κατευθύνοντας τους καλπασμούς των εμπνεύσεων, ενώ την αχαλίνωτη ανάγκη της πρωτοτυπίας συγκρατεί μια ενδιάθετη τάση στοχασμού. Δεν ξέρω, και δεν θέλω να μάθω, πάνω σε ποιους θεωρητικούς προβληματισμούς συναρθρώθηκε το αισθητικό τους ιδίωμα έτσι ώστε να συντονίσει αρμονικά ένα διεθνικό μήνυμα με μια ελληνική αρετή. Ξέρω όμως καλά ότι εξέφρασε έναν κόσμο που πίστευε στις υποσχέσεις του μέλλοντος, χωρίς να υποπτεύεται την ενεδρεύουσα απειλή της δικτατορικής ανατροπής. Σ` αυτή την πίστη νομίζω πως επικεντρώνεται και το σημερινό αντίβαρο της σημασίας τους σαν παρακαταθήκη προς τις νεότερες γενιές των δημιουργών. Γιατί μας υπενθυμίζει όχι το τι χάσαμε, αλλά σε τι μπορούμε να ελπίζουμε ακόμα. (Άγγελος Δεληβοριάς)