Για τον S. Freud οι γυναίκες ήταν πρόβλημα, αίνιγμα και μαύρη ήπειρος. Ωστόσο, στην ιστορία της ψυχανάλυσης άνοιξαν δρόμους θεωρητικής και κλινικής γνώσης, είτε από τη θέση του αναλυόμενου, είτε από τη θέση του αναλυτή. Η πριγκίπισσα Μαρία Βοναπάρτη - στην οποία αφιερώνεται η έκδοση αυτή της Ελληνικής Εταιρείας Ψυχαναλυτικής Ψυχοθεραπείας - είναι μορφή που ξεχωρίζει λόγω του τρόπου με τον οποίο έχει εγγραφεί στο χώρο των ψυχαναλυτικών πραγμάτων: κράτησε για τον εαυτό της το ρόλο μιας μητρικής παρουσίας, ρόλο που στην προσωπική της ζωή και στην αναλυτική της διαδρομή χρωματίσθηκε από τις δυσκολίες της παιδικής της ηλικίας, της καταγωγής της, των προσωπικών της διεκδικήσεων, αλλά και από τη γενναιοδωρία και την εμμονή της στη διεκπεραίωση όποιας προσπάθειας αναλάμβανε. Ανταποκρινόταν έτσι στο έργο του μητρικού καλέσματος στη ζωή, όπως το είχε διατυπώσει ο Freud. Για κάποια χρόνια ανέπτυξε και στην Ελλάδα σημαντική δραστηριότητα, με στόχο να προωθήσει τις ψυχαναλυτικές θέσεις στον τόπο μας. Όμως η ελληνική πραγματικότης εκείνης της εποχής δεν υπήρξε θετική. Τα αποτελέσματα της προσπάθειας τελικά αποδείχθηκαν αρνητικά για την πρώτη ψυχαναλυτική ομάδα. Όμως η «πρώτη» αυτή ομάδα που εκείνη ίδρυσε σήμανε και σημάδεψε - έστω και αν αυτό έγινε με τη σφραγίδα του αρνητικού - την απαρχή της ελληνικής ψυχαναλυτικής ιστορίας.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]