Ακόμα και τα τέρατα χρειάζονται γαλήνη. Ακόμα και τα τέρατα χρειάζονται κάποιον να τους ακούσει αληθινά -να τους αφουγκραστεί- Τότε ίσως μπορέσουμε να βάλουμε ένα τέλος σε ανθρώπους σαν εμένα... Ένας κρατούμενος της πτέρυγας των θανατοποινιτών σε μια φυλακή υψίστης ασφαλείας με μόνη διέξοδο από τη σκληρή καθημερινότητά του τις λέξεις που φαντάζεται, τον κόσμο που οικοδομεί χάρη στη δύναμη της γλώσσας. Ποτέ δεν κατονομάζεται ούτε και μαθαίνουμε ποτέ ποιο το έγκλημά του. Δεν μιλά. Ακούει την ιστορία του Γιορκ, του κρατούμενου στο διπλανό κελί του οποίου η εκτέλεση έχει οριστεί χρονικά. Ακούει την κυρία, μια ερευνήτρια που προσπαθεί να ανασυνθέσει το παρελθόν του Γιορκ. Παρακολουθεί την κυρία να ερωτεύεται τον παπά και αναρωτιέται αν η αγάπη εξακολουθεί να είναι μια δυνατότητα σε αυτό τον κόσμο. Βλέπει τη διαφθορά και τον κίνδυνο καθώς η ένταση στους τοίχους της φυλακής κλιμακώνεται. Και περιμένει. Γιατί ακόμα και τα τέρατα έχουν μια ιστορία...