Όπως και να ̓χει όμως, ο πρώτος έρωτας δεν λησμονιέται. Η Μάγδα ξέχασε και τους κανόνες και τα ωράρια και τις… προφυλάξεις… Αυτό βέβαια της στοίχισε αργότερα, μα τι να πεις; Είχε και κάποιο κέρδος. Κάτι που της άφησε κληρονομιά ο Πρώτος. Τον γιο της.

Πολύχρωμα λαμπιόνια, φωτορυθμικά ηχεία, οι βαριές ανάσες και των δύο, όλη τη νύχτα, καταφέρανε να μην πούνε λέξη ολόκληρη. Μόνο κάποια στιγμή ακούστηκε η Μάγδα να ψιθυρίζει στο κοιμισμένο αυτί του Δημητρού κάτι, που μέσα στη νύχτα τη βελούδινη τ’ Αυγούστου, σαν μαγεμένο πρελούδιο ακούστηκε, φωτίζοντας αστραπιαία τον τόπο για λίγο. Αυτό το κάτι, ήταν μια λέξη…

«Αγάπη μου…»