"... Οι άνθρωποι με προσπερνούν μ ένα χαμόγελο συμπάθειας. Γνωρίζουν πως είμαι ακίνδυνα επικίνδυνος. Τους επιστρέφω αυτό το χαμόγελο συμπάθειας. Γνωρίζω πως είναι ανώδυνα επώδυνοι. Υπάρχουν στιγμές που η γαλήνη μου έχει το χρώμα της φωτιάς. Υπάρχουν στιγμές που ο έρωτας ακουμπάει στο παράθυρό μου και μου προσδίδει ένα άρωμα αθωότητας μέσα απ΄ τις σταγόνες της βροχής. Υπάρχουν στιγμές που γνωρίζουν περισσότερα απ΄ όσα μπορούν να ομολογήσουν τα μάτια και ο νους μέσα από μια γραφή. Τους βλέπω να βυθίζονται στα σκοτάδια τους πονώντας το φως εκεί που υπάρχει μόνο νύχτα. Κάνω τον πόνο τους ποιήματα και τους χαμογελώ όπως κάνεις στα μικρά παιδιά όταν σε ρωτούν περίεργα πράγματα για τη ζωή. Η αληθινή ηρεμία που αναζητούν γνωρίζεις πως δεν θα τους βρει ποτέ, γιατί τον χρόνο τους έκαναν χρήμα και το χρήμα το έκαναν όνειρο ζωής. Πενθείς γι αυτό με τον τρόπο σου. Τους προσφέρεις ότι πιο πολύτιμο έχεις. Λίγες στιγμές ποίησης, όσες μπορεί ν΄ αντέξει ο καθένας τους. Έτσι μόνος και φαντασμένος πορεύομαι τις νύχτες μου εκεί που ο έρωτας ζει και πεθαίνει στα κίτρινα φώτα της λεωφόρου. Έτσι μόνος και φαντασμένος βαδίζω τις μέρες μου εκεί που οι ζωές τους αγωνιούν για να υπάρξουν μέσα απ τον καθαγιασμό της χίμαιρας των στιγμών τους, μιας και η αιωνιότητα είναι κάτι που μπορεί να περιμένει τους επόμενους που θα έχουν το χρόνο για να την ανακαλύψουν". Γ.Τ.