Υπάρχει λοιπόν μια γειτονιά, στην ουσία ένας μικρός δρόμος, η Νικαίας, με σπίτια σιαμαία, χωρίς κήπους, κολλημένα το ένα πάνω στ` άλλο. Σαν το παλιό ελληνικό σινεμά, εικόνες γνωστές, ατάκες μνήμης χιλιοειπωμένες, πάντα φρέσκες, καλά διατηρημένες, χάρη στη δυναμική της επαναφοράς. Η ανεξίτηλη οσμή των ήχων. Ένα πρωί, στη γειτονιά έκανε την εμφάνισή της η Λελού. Μαύρο ταγέρ με δαχτυλίδι μέση, γάμπες τυλιγμένες στο μετάξι, σκούρο βέλο που άφηνε ελεύθερο το κόκκινο στόμα. Αγόρασε το δίπατο της Αννέτας της συχωρεμένης. Κεραυνός στη Νικαίας! Τι θέλει μια παστρικιά, έστω πολυτελείας, ανάμεσα στους τίμιους νοικοκυραίους; Πώς μπορούν να μπερδευτούν τα παριζιάνικα αρώματα με τις τσίκνες της γκαζιέρας; Ένα ξένο σώμα ήτανε -κορμί που κόλαζε άγιο, μα την αλήθεια- που ήρθε στη γειτονιά, απλώς για να επαληθευτεί ο χρησμός της συνεκτικότητας μέσα από ένα γλέντι σαν εκείνα που σίγουρα οργάνωναν οι μυημένοι στα αρχέγονα ελληνικά μυστήρια. Τέσσερις ιστορίες ζωντανεύουν στο βιβλίο αυτό. Κοινό σημείο αναφοράς των κατοίκων η αμετάκλητη εγκατάλειψη της πατρίδας. Καθημερινές σκηνές οι καβγάδες, το κουτσομπολιό, η πονηριά της αγραμματοσύνης, οι έρωτες, τα παθιασμένα αισθήματα, οι δολοπλοκίες, τα τραγούδια του Στέλιου και της Μαρίκας, τα μοναδικά γλέντια.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]