Πολλές ανησυχίες εκδηλώνονται τα τελευταία χρόνια για την τύχη της γλώσσας μας μετά την επίσημη αναγνώριση της δημοτικής από την πολιτεία. Είναι άραγε δικαιολογημένες;
Για τα λάθη που διαπράττονται στη χρήση της γλώσσας από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης αλλά και στον τύπο έχουν ακουστεί πολλές σωστές διαμαρτυρίες, ώστε θα ήταν περιττό να προσθέσω κι εγώ τη δική μου πάνω σ ένα αναμφισβήτητο γεγονός. Αν το καταπιάνομαι, είναι γιατί θέλω να σταθώ σε μερικά από κείνα τα λάθη που επαναλαμβάνονται, με την ελπίδα ότι όσοι αγαπούν τη γλώσσα μας και ενδιαφέρονται για την ποιότητά της θα θελήσουν να τα προσέξουν. Τα λέμε και τα γράφουμε, τα ακούμε και τα διαβάζουμε και το κακό συνεχίζεται. Ως πότε όμως;
Ασύγγνωστη η αδιαφορία μερικών και σφαλερή η αντίληψη άλλων ότι τη μητρική του γλώσσα την ξέρει ο καθένας και επομένως τι να μπει στον κόπο και να αφιερώσει χρόνο στη μελέτη της. Τόσο οι μεν όσο και οι δε ζημιώνουν την εξέλιξη του γλωσσικού προβλήματος.
Δε συμμεριζόμαστε τους υπερβολικούς φόβους των κινδυνολογούντων, όμως δεν είναι δυνατό και να μην αποδοκιμάσει κανείς τη στάση των αδιαφορούντων μπροστά σ` ένα ζήτημα πανεθνικής σημασίας.
Η άγνοια και γενικά η μη τήρηση βασικών κανόνων της γραμματικής και της σύνταξης - φαινόμενο συνηθέστατο στις μέρες μας - ενέχει τον κίνδυνο να καθιερωθούν τα λανθασμένα. Ξέρουμε τη δύναμη της συνήθειας.
Κι αντί μοιρολατρικά να παρακολουθούμε την κατάσταση, είναι πια καιρός να συνειδητοποιήσουμε το χρέος μας. Να μελετήσουμε και να κατακτήσουμε την εθνική μας γλώσσα σ` όλον της τον πλούτο. Προπάντων να φροντίζουμε να τη χειριζόμαστε σωστά. [. . .]

[Απόσπασμα από το κείμενο του προλόγου]