Τα δέντρα εγκατέλειψαν την ακινησία από περιέργεια έγιναν πονηρές σκιές τα βήματά σου ακολουθούν σε κατασκοπεύουν Με μάτια νεράιδας σε κοιτάζουν βλέπουν μια ξύλινη βέργα καρφωμένη ψηλά στον ουρανό Πόσο δύσκολο είναι να μην παρατηρείς πια με κριτική διάθεση τον ψεύτη εαυτό; Πότε θα πάψει πια ο κριτικός εαυτός τον άτακτο πολλαπλασιασμό του; Τη συνήθεια να φορά στολές παραλλαγής; Μόνο εσύ και οι δενδρόβιες σαύρες κρεμασμένες από κλαδί αναρρίχησης Μόλις αντιληφθείς ότι ήταν ο αιωρούμενος πήχης της ζωής σου μια ψιλή φωνούλα θα σου πει πως δεν κάνουνε μονόζυγο στη μύτη του Πινόκιο * Σ’ έναν πυθμένα ωκεάνιο αντηχεί μιας φάλαινας μοναχικής το παράξενο υψίσυχνο τραγούδι Για το καλό παιδί που πάσχει κι ανησυχεί μήπως ο κόσμος του ξεβιδωθεί κι από τον άξονα εκπέσει Γιατί τότε ένα πελώριο ποδάρι θα τον πλησιάσει την πύρινη σφαίρα θα κλωτσήσει βάζοντας γκολ θεαματικά αιφνιδιαστικό σε δίχτυα χρεοκοπημένων ουρανών * Πινόκιο φίλε μου ακριβέ Μόνο σε σένα θα εξομολογηθώ της ζωής μας την μόνη εξίσωση: Ξύλινο ψέμα τορνευτό είναι η αλήθεια