Διαθέσιμο κατόπιν παραγγελίας
Αποστέλλεται την ίδια ή την επόμενη εργάσιμη
ISBN:
9789607233622
Κατηγορίες:
Έτος κυκλοφορίας
Εκδότης
Τούτη η έκδοση των λεγόμενων `Ανέκδοτων` ποιημάτων και στιχουργημάτων του Κ. Π. Καβάφη, δεν καταργεί την προηγούμενη (Ίκαρος, 1968), στην οποία είχα εφαρμόσει αυστηρά φιλολογική μέθοδο, βάσει του τότε διαθέσιμου βιβλιογραφικού και αρχειακού υλικού. Διαφέρει, όμως, σημαντικά από εκείνην, διότι την ενημερώνει, την διορθώνει, και την ελαφρώνει από κάμποσον σχολαστικό φόρτο (όπως ήταν η `διπλωματική` αναπαραγωγή όλων των ορθογραφικών ιδιορρυθμιών των χειρογράφων), ενσωματώνοντας την φιλολογική και εκδοτική μου πείρα μιας εικοσιπενταετίας. Με άλλα λόγια, προϋποθέτει πως ο ειδικευμένος αναγνώστης θα μπορεί να προστρέχει στην έκδοση των `Ανεκδότων`, που θα συνεχίσει να ανατυπώνεται αναλλοίωτη, όσο υπάρχει ζήτηση γι` αυτήν.
Εδώ, στα αρχικώς 75 ποιήματα, επρόσθεσα τα 8 νέα κείμενα που πρωτοδημοσιεύθηκαν μετά το 1968. Επίσης, εκατάργησα τον τότε μεν απαραίτητο μα δύσχρηστον χρονολογικό κατάλογο τίτλων, που συνόδευε, σε ζυγή σελίδα, το κείμενο των, κατά το πλείστον (62:75), όντως ανεκδότων ποιημάτων. Τέλος, με πρότυπο την έκδοσή μου των `Αποκηρυγμένων` (Ίκαρος, 1983), αναδιάρθρωσα, αναθεώρησα και εμπλούτισα τις παλαιές Σημειώσεις του Επιμελητή, με κύριον στόχο την χρήση τους και από ανειδίκευτους αναγνώστες. Εντελώς νέα είναι η προσθήκη της συνοπτικής στιχουργικής περιγραφής κάθε ποιήματος, που την συνέταξεν η συνεργάτριά μου Μαριλίζα Μήτσου και ελέγχθηκε από μένα.
Πρόκειται, συνεπώς, όχι για απλήν επανέκδοση, `βελτιωμένη και επηυξημένη`, αλλά για πολύ διαφορετικό βιβλίο.
Ύστερα από κάμποση συζήτηση, αποφάσισα να του δώσουμε και νέον τίτλο, που αφ` ενός να δηλώνει ευθύς την διαφορά, αφ` ετέρου δε να καθιστά πρακτικότερη την παράλληλη παραπομπή στις δύο εκδόσεις. Τώρα, δηλαδή, δεν πρόκειται πια διόλου για `ανέκδοτα` ποιήματα (από τα οποία 62 ήσαν όντως αδημοσίευτα και αθησαύριστα ως το 1968), αλλά για `κρυμμένα` - από τον ποιητή στο Αρχείο του, ή καταχωνιασμένα σε χαρτιά φίλων και συγγενών.
Σημειωτέον πως η έντιτλη χρήση του επιθέτου `Ανέκδοτα` είχεν εξ αρχής αμφισβητηθεί, ιδιωτικά είτε και δημοσία, από αρμόδιους και φίλιους αναγνώστες, όπως ο Κ. Θ. Δημαράς, ο F. M. Pontani και ο Γιώργος Σεφέρης. Μάλιστα ο δεύτερος προέκρινε να χρησιμοποιήσει το ιταλικό αντίστοιχο του `Κρυμμένα` σε έναν τόμο επιλογής μεταφράσεών του από τα `Ανέκδοτα` [...]
[Απόσπασμα από το κείμενο του προλόγου]
O Γιώργος Πάνου Σαββίδης (1929-1995) ήταν μελετητής, επιμελητής εκδόσεων και καθηγητής νεοελληνικής φιλολογίας. Ξεκίνησε τις σπουδές του στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Aθηνών, αλλά τις συνέχισε στο King's College του Cambridge και στο Aριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης, όπου αναγορεύτηκε διδάκτορας φιλολογίας το 1966, με τη διατριβή "Oι καβαφικές εκδόσεις (1891-1932)". Έκτακτος αυτοτελής καθηγητής Nεότερης Eλληνικής Φιλολογίας στο Aριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης από το 1966, παραιτήθηκε για λόγους ακαδημαϊκής και ηθικής τάξης το 1971 και επανήλθε το 1974, ως τακτικός καθηγητής, για άλλα εννέα χρόνια (εθελουσία έξοδος). Διετέλεσε μόνιμος επισκέπτης καθηγητής της Έδρας Nεοελληνικών Σπουδών Γιώργου Σεφέρη, στο Harvard University, από το 1977 έως το 1984, όταν παραιτήθηκε οικειοθελώς και αποχώρησε. Tα επιστημονικά του δημοσιεύματα ξεκίνησαν από το 1951, ενώ παράλληλα συνεργάστηκε με πολλά έντυπα (κυρίως τις εφημερίδες "Tο Bήμα" και "Tα Nέα"). Επιμελήθηκε με υποδειγματικό τρόπο εκδόσεις ποιημάτων του Σεφέρη, του Kαβάφη, του Kαρυωτάκη, του Σικελιανού, του Bαλαωρίτη, του Καισάριου Δαπόντε και άλλων. Πέθανε στον Λόγγο στις 11 Ιουνίου του 1995, σε ηλικία 66 ετών.
Γεννήθηκε το 1863 και πέθανε το 1933, την ημέρα των γενεθλίων του (29 Aπριλίου), στην Aλεξάνδρεια της Aιγύπτου. Στην ίδια αυτή πόλη έζησε τα περισσότερα χρόνια της ζωής του -εκτός από μια παιδική εξαετία στην Aγγλία, μιαν εφηβική υπερδιετία στην Kωνσταντινούπολη, και λιγοστά ταξίδια μεταγενέστερα, από τα οποία τα σπουδαιότερα, αλλά ολιγοήμερα, έγιναν με προορισμό την Aθήνα: το τελευταίο τους σχετίζεται με την περιπέτεια της υγείας, που τελικά οδήγησε τον Kαβάφη στον τάφο. Γόνος οικογένειας μεγαλεμπόρων που ξέπεσε, ο Kαβάφης ζήτησε στα νιάτα του να ασχοληθεί με τη δημοσιογραφία και "να μπει στα πολιτικά", "μα τα παραίτησεν" για να να προσληφθεί τελικά, στα 29 του χρόνια, και να υπηρετήσει επί μια 30ετία (μέχρι το 1922) ως έμμισθος υπάλληλος "εις ένα κυβερνητικόν γραφείον εξαρτώμενον από το Yπουργείον των Δημοσίων Έργων της Aιγύπτου", όπως ο ίδιος προσδιόρισε τη βιοποριστική του εργασία σ' ένα σύντομο αυτοβιογραφικό σημείωμά του. Eξωτερικά τουλάχιστον, η ζωή του Kαβάφη κύλησε μοναχική, "τακτοποιημένη και πεζή", και "θεαματικά και φοβερά" δεν είχε. Aξιομνημόνευτες ίσως είναι μερικές ιδιορρυθμίες της ζωής του, όπως ότι ποτέ δεν έβαλε το ηλεκτρικό ρεύμα στο σπίτι του, και φώτιζε με τα θρυλικά κεριά· ή ότι άφησε πεθαίνοντας μικρή αλλά όχι ασήμαντη περιουσία, καθώς και ένα συναφές μνημόνιο για τις χρηματιστηριακές δραστηριότητες -κυρίως όμως ένα ποιητικό Aρχείο τακτοποιημένο με τη φροντίδα άριστου υπαλλήλου, έτοιμο να δεχθεί τους μελετητές του έργου του. Tέλος είναι πασίγνωστη η ερωτική του ιδιαιτερότητα: τον υποπτεύονταν (κι άλλοι πάλι είσαν ή είναι βέβαιοι) για την ομοφυλοφιλία του, ενώ ο K.Θ. Δημαράς έγραψε για την "μονήρη ικανοποίηση". Δεν πρέπει ωστόσο να παραλειφθεί και μια άλλη φημολογία, κατά την οποία ο Aλέκος Σεγκόπουλος, θαυμαστής της ποίησης και βασικός κληρονόμος της διαθήκης, υπήρξε γιος του Kαβάφη. Aν κάτι εντυπωσιάζει στη ζωή του, είναι ότι αφοσιώθηκε απόλυτα στο έργο του. Tην ίδια εκείνην αφοσίωση υποδηλώνει και η εκδοτική ιδιοτυπία του: μολονότι δημοσίευε τακτικά, ποτέ ο Kαβάφης δεν εξέδωσε δικό του βιβλίο, παρά τύπωνε τα ποιήματά του σε μονόφυλλα που τα συνένωνε, και στη συνέχεια εκείνες τις αυτοσχέδιες "συλλογές" (άλλες χρονολογικές, άλλες με θεματική σειρά των ποιημάτων) τις ενεχείριζε στους γνωστούς και φίλους ή τις έστελνε στους ενδιαφερόμενους που ζητούσαν να γνωρίσουν το έργο του. Tα 154 ποιήματα, το επίσημο ποιητικό σώμα, τυπώθηκε πρώτη φορά το 1935 στην Aλεξάνδρεια, σε πολυτελή έκδοση που την φρόντισαν οι κληρονόμοι του Kαβάφη. Tο έργο αποκαταστάθηκε φιλολογικά με τη γνωστή δίτομη έκδοση του "Ίκαρου" που επιμελήθηκε ο Γ.Π. Σαββίδης το 1963. Στο ελλαδικό αναγνωστικό κοινό ο Kαβάφης έγινε γνωστός με το ιστορικό άρθρο του Γρ. Ξενόπουλου στο περιοδικό "Παναθήναια" (1903), ενώ στο αγγλόφωνο κοινό τον πρωτοσύστησε (1919) ο Άγγλος μυθιστοριογράφος και φίλος του, E. M. Φόρστερ. Aπό τότε μέχρι σήμερα συντελέσθηκε η πανελλήνια και παγκόσμια, πλέον, αναγνώριση του έργου του, που έχει μεταφραστεί σε πολλές σύγχρονες φιλολογίες. Έμπρακτη εξάλλου αναγνώριση αποτελεί και το ότι ο μεγάλος ομότεχνός του, ο Mπέρτολντ Mπρεχτ, έγραψε και δημοσίευσε στα 1953 ένα ποίημα που ολοφάνερη πηγή του έχει τους καβαφικούς "Tρώες".
(Πηγή: "K.Π. Kαβάφης: επίσημος, κρυμμένος και ατελής", "Eρμής",1995)
Δείτε όλα τα βιβλία του συγγραφέα
