Η Στεφανία ένιωθε εντελώς ένοχη κι αυτή της η ενοχή τη φόρτωνε με μια μοναδική γοητεία προφανώς αναγνωρίσιμη. Ήταν η σκιά που πότε πότε περνούσε και σκέπαζε την αναστατωμένη ψυχή του Λευτέρη. Ο Λευτέρης νοσταλγούσε τα πνευματικά καρυκεύματα της Στεφανίας που κατακρημνίζονταν σε υγρές, φθισικές, αλλοτινές, πνιγηρές ψυχώσεις. Ο Κωστής όχι μόνο δεν φάσκιωνε τις επιθυμίες του αλλά σε δεδομένο πόνο τις απάλλασσε γοργά από τη φορεσιά τους, με λάθος όμως τρόπο και για λάθος σκοπό.