(...) Το ζήτημα του κράτους πρόνοιας παρουσιάζει διπλό ενδιαφέρον: από τη μία πλευρά, υπάρχει η διεθνής κρίση του κράτους πρόνοιας και, ταυτόχρονα, η προοπτική ανάδυσης ενός νέου προτύπου για την κάλυψη των αναγκών κοινωνικής αναπαραγωγής, αναγκών που παραδοσιακά ικανοποιούσε το κράτος πρόνοιας. Από την άλλη πλευρά, ιδιαίτερα χαρακτηριστικές είναι οι ελληνικές ιδιαιτερότητες. Οι περισσότερες από τις επεξεργασίες που ακολουθούν έχουν στόχο ακριβώς την τεκμηρίωση, τόσο με εμπειρικά δεδομένα, όσο και με αναλύσεις, ορισμένων από τις ιδιαιτερότητες αυτές, με συγκεκριμένο πεδίο έρευνας τον αθηναϊκό χώρο. Δύο πολύ συνοπτικά κοινά συμπεράσματα των εν λόγω επεξεργασιών είναι τα εξής: α) Ο αθηναϊκός χώρος (και μπορεί να γίνει υπόθεση, γενικότερα, ο αστικός χώρος στην Ελλάδα) έχει σαφή προβλήματα λειτουργικότητας όσον αφορά τις συλλογικές εξυπηρετήσεις, προβλήματα με καίρια σημασία, αν ληφθεί υπόψη πως βασική παράμετρος της λειτουργικότητας της πόλης είναι ο εξοπλισμός της με μέσα συλλογικής κατανάλωσης. β) Η πολεοδομική οργάνωση του κοινωνικού εξοπλισμού χαρακτηρίζεται από ανισότητες, μεταξύ διαφόρων περιοχών της πόλης, που όμως, σε σχέση με τις περισσότερες ανεπτυγμένες χώρες, είναι αφ` ενός λιγότερο έντονες και αφ` ετέρου πιο ιδιότυπες, δηλαδή λιγότερο αναγώγιμες σε κλασικές αναλύσεις του φαινομένου. (...)

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]