O τίτλος του βιβλίου, "Βικτωριανές ιστορίες φαντασμάτων", δίνει στον αναγνώστη τον γενικότερο τόνο και το ύφος των διηγημάτων που περιέχει αυτή η συλλογή.

Η βικτωριανή εποχή πήρε την ονομασία της από τη βασίλισσα της Μεγάλης Βρετανίας Βικτώρια, η οποία βασίλεψε από το 1837 μέχρι τον θάνατό της το 1901. Στη διάρκεια της βασιλείας της η Βρετανία, όπως και ολόκληρος ο κόσμος, υπέστη μια από τις πιο σημαντικές μεταμορφώσεις. Η παλιά, αγροτική οικονομία, έδωσε τη θέση της στην οικονομία της βιομηχανικής επανάστασης. Οι αποστάσεις άρχισαν ξαφνικά να μικραίνουν, καθώς τα τρένα και τα ατμόπλοια όργωναν τον κόσμο από τη μια άκρη ως την άλλη. Η θρησκεία και η δεισιδαιμονία έδωσαν προοδευτικά τη θέση τους στους νόμους της φυσικής και της επιστήμης. Ανακαλύψεις και εφευρέσεις που θα φάνταζαν απίστευτες και ανέφικτες μόλις μερικές δεκαετίες πριν άρχισαν να αποτελούν μέρος της καθημερινότητας: τηλέγραφος, τηλέφωνο, ηλεκτρικοί λαμπτήρες, φωνόγραφος, φωτογραφικές μηχανές όχι μόνο διευκόλυναν και ομόρφαιναν τη ζωή, αλλά άλλαζαν και την αντίληψη της ίδιας της πραγματικότητας.
Μέσα σε αυτές τις αλλαγές, η Βρετανία, που ως κοσμοκράτειρα έδινε και το στίγμα της εποχής, άρχισε να χαρακτηρίζεται από μια περίεργη εμμονή με τον θάνατο. O μεγάλος πλούτος έφερε τη δημιουργία εντυπωσιακών ταφικών μνημείων, ενώ τεράστια ήταν η άνθηση του πνευματισμού και κάθε είδους αποκρυφισμού. Μέντιουμ από κάθε κοινωνική τάξη, άντρες και γυναίκες, υποστήριζαν πως μπορούσαν να επικοινωνήσουν με τα πνεύματα των νεκρών και το "αποδείκνυαν" στους εύπιστους με διάφορους ευφάνταστους τρόπους. Η Ασία, στην οποία είχε επεκταθεί η Βρετανική Αυτοκρατορία, πρόσθετε τον δικό της, ιδιαίτερο μυστικισμό.

Σε ένα τέτοιο περιβάλλον, που επηρεαζόταν ακόμα από τον ρομαντισμό του πρώτου μισού του 19ου αιώνα, ήταν φυσικό να ανθήσουν ως λογοτεχνικό είδος οι ιστορίες φαντασμάτων. Οι ανήσυχες ψυχές των νεκρών πρόσφεραν μια γέφυρα ανάμεσα στο παρελθόν που είχε χαθεί ανεπιστρεπτί και στο αβέβαιο μέλλον, που μεταβαλλόταν με απίστευτους ρυθμούς.

Οι βικτωριανές ιστορίες φαντασμάτων διακρίνονται από το καθαρά γοτθικό μυθιστόρημα επειδή οι περισσότερες συνδυάζουν το υπερφυσικό με τον ψυχρό ορθολογισμό που είχε αρχίσει να επικρατεί στη Δύση. Οι πρωταγωνιστές παύουν να είναι καταραμένοι γόνοι αριστοκρατικών οικογενειών και γίνονται πολυταξιδεμένοι αστοί που αντιμετωπίζουν το υπερφυσικό με την ίδια ψυχραιμία αλλά και την ίδια δυσπιστία με την οποία αντιμετώπιζαν και την επέλαση της νέας εποχής – τουλάχιστον μέχρι να τους αποκαλυφθεί σε όλο το μακάβριο μεγαλείο του.

Τα διηγήματα του παρόντος τόμου επιλέχθηκαν ως αντιπροσωπευτικά εκείνης της περιόδου, προκαλώντας στον αναγνώστη όχι μόνο την απαραίτητη ανατριχίλα, αλλά και το ενδιαφέρον για μια εποχή που είναι ταυτόχρονα τόσο κοντά και τόσο μακριά από τη δική μας. Τα περισσότερα δεν έχουν μεταφραστεί ποτέ μέχρι σήμερα στα ελληνικά.