Διαθέσιμο κατόπιν παραγγελίας
Αποστέλλεται την ίδια ή την επόμενη εργάσιμη
ISBN:
9789607599032
Κατηγορίες:
Φιλοσοφία | Κοινωνιολογία | Θρησκεία , Πεζογραφία , Εκπαίδευση | Παιδαγωγική
Έτος κυκλοφορίας
Εκδότης
Στο Γνώση και Διαφέρον, κεντρικό έργο της πρώτης περιόδου του, Γιούργκεν Xάμπερμας αποπειράται να εκθέσει συστηματικά την ιστορία του επιχειρήματος. Η ανάλυση έχει ως αφετηρία τον Kαντ, γιατί δημιουργείται, κατά τον συγγραφέα, ένας τύπος μη-αντικειμενιστικής θεμελίωσης, που θέλει να εμφανίζεται ως γνωσιοθεωρία, χωρίς να αποκλείει αυθαίρετα τον στοχασμό. Οι επίγονοι του Kαντ θεωρούν ότι τόσο οι υπερβατολογικές προϋποθέσεις, όσο και το ίδιο το `υποκείμενο` της γνώσης δεν είναι δεδομένα, αλλά παράγωγα της αυτογνωσίας.
Ο Mαρξ παρακάμπτει το πρόβλημα της απόλυτης αρχής, ανάγοντας την ιστορία της δημιουργίας των συστατικών στοιχείων της δυνατής εμπειρίας στη διαδικασία της κοινωνικής αναπαραγωγής του είδους. Ο θετικισμός με τους Kοντ και Mαχ εγκαταλείπει τελείως -προς όφελος του αντικειμενισμού- το αίτημα για στοχαστική θεμελίωση της γνώσης. Παράλληλα με τον θετικισμό αναπτύσσονται, ωστόσο, οι πρώτες προσπάθειες για μια θεωρία των επιστημών που θα θεμελιώνεται υπερβατολογικά, όχι όμως σ` ένα `υποκείμενο` αποκομμένο από τη Φυσική Ιστορία δημιουργίας και την κοινωνική ιστορία διαμόρφωσης του ανθρώπινου είδους. Ο Πηρς διερευνά το πραγματολογικό κι ο Nτίλταϋ το επικοινωνιακό a priori της γνώσης. Με την ψυχανάλυση, τέλος, δημιουργείται, κατά τον Xάμπερμας, μια επιστήμη που κάνει χρήση του αυτοστοχασμού, περιορίζοντας τόσο την προσληπτική ικανότητα όσο και τη δράση του κοινωνικού ατόμου.
Στον παρόντα τόμο προσπαθήσαμε να καλύψουμε τα δύο πεδία της πρώιμης προβληματικής του Xάμπερμας -δηλαδή, τη γνωσιοθεωρία και την κοινωνική θεωρία-, καθώς και τη μεταξύ τους σχέση. Όπως δηλώνει ο ίδιος, το 1968: `μόνον ως κοινωνική θεωρία μπορεί να συγκροτηθεί μιά ριζοσπαστική γνωσιοθεωρία`.
[Απόσπασμα από κείμενο παρουσίασης εκδότη ή έκδοσης]
Ο Γιούργκεν Χάμπερμας γεννήθηκε το 1929 στη μικρή πόλη Γκούμερσμπαχ της Γερμανίας. Σπούδασε φιλοσοφία στα Πανεπιστήμια του Γκέτινγκεν και της Βόννης. Βοηθός του Theodor Adorno στο Πανεπιστήμιο της Φραγκφούρτης από το 1956, διαδέχεται τον Max Horkheimer στην έδρα της φιλοσοφίας του ίδιου Πανεπιστημίου το 1964 και ενσαρκώνει τη δεύτερη γενιά της σχολής της Φραγκφούρτης. Διαφοροποιείται ωστόσο από τους δασκάλους του καθώς αρνείται τον πεσιμισμό τους και προσπαθεί με το έργο του να ανανεώσει τη συζήτηση για τη δημοκρατία, το διαφωτισμό και τον κριτικό ορθολογισμό.
Παράλληλα με την ερευνητική του δραστηριότητα αρθρογραφεί στον Τύπο και παίρνει θέση σε όλα τα σημαντικά πολιτικά ζητήματα της εποχής του.
Τη δεκαετία του ΄60 συνδέεται με τους ηγέτες του φοιτητικού κινήματος αλλά συγκρούεται μαζί τους όταν τάσσεται υπέρ του ριζοσπαστικού ρεφορμισμού.
Από το 1971 ως το 1982 διευθύνει το Ινστιτούτο Max-Plank των κοινωνικών επιστημών και διδάσκει στα Πανεπιστήμια του Μάρμπουργκ και της Χαϊδελβέργης πλάι στον Gadamer. Το 1982 το Πανεπιστήμιο του Μονάχου αρνείται να τον εκλέξει καθηγητή, ενώ ο Τύπος της δεξιάς εξαπολύει εναντίον του οξύτατη δυσφημιστική εκστρατεία. Το 1983 επανεκλέγεται καθηγητής στο Πανεπιστήμιο της Φραγκφούρτης όπου και διδάσκει μέχρι σήμερα ως ομότιμος καθηγητής.
Το 1986 αντιπαρατέθηκε έντονα με τους συντηρητικούς ιστορικούς οι οποίοι θεωρούσαν το ναζισμό ως μια αμυντική απάντηση στην εμφάνιση του κομμουνισμού.
Τα τελευταία χρόνια, τόσο με τα βιβλία όσο και με τα άρθρα του, ασχολείται με τη σχέση μεταξύ της οικουμενικότητας των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και της πολυπολιτισμικότητας, με την κρίση του κράτους-έθνους, την παγκοσμιοποίηση, καθώς και με τα προβλήματα της βιοηθικής, του ρατσισμού, της μετανάστευσης και της ευρωπαϊκής ενοποίησης.
Δείτε όλα τα βιβλία του συγγραφέα
