Το ακρόπρωρο είναι η προσωποποιημένη ψυχή του καραβιού που διώχνει το κακό, προστατεύει το πλήρωμα, φέρνει πλού-το και χαρίζει νίκες σε ώρα πολέμου. Το νεοελληνικό ακρόπρωρο εμφανίζεται στα μέσα του 18ου με αρχές 19ου αιώνα, γέννημα του νέου οικονομικού και κοινωνικού κλίματος των χρόνων της Τουρκοκρατίας. Άρρηκτα συνδεδεμένα με τον ναυτικό αγώνα της Ανεξαρτησίας, τα ακρόπρωρα που απεικονίζουν θεϊκές, μυθικές ή ιστορικές ηρωικές μορφές συμβολίζουν τη συνέχεια του ελλη-νισμού από την αρχαιότητα ως τα χρόνια του 1821 και υψώνονται σε σύμβολα απελευθέρωσης από τον τουρκικό ζυγό. Εξετάζοντας τα λίγα σωζόμενα ακρόπρωρα και τις ομάδες τους, μαζί με τις γραπτές πηγές και τις απεικονίσεις τους στην Τέχνη, ο καθηγητής Θέμελης μάς προσφέρει μια περιεκτική μελέτη του νεοελληνικού ακρόπρωρου, εντάσσοντάς το στο ευρύτερο πλαίσιο της ευρωπα-ϊκής και νεοελληνικής ναυτιλίας, καθώς και της νεοελληνικής αλλά και ευρωπαϊκής τέχνης.Τα ακρόπρωρα, έφτασαν σε ένα τέλος με την επικράτηση των σιδερένιων ατμοκίνητων πλοίων. Ωστόσο, οι «φιγούρες», όπως απο-καλούσαν οι ναυτικοί τα ακρόπρωρα, που επέζησαν μέχρι σήμερα αποτελούν μια ζωντανή μαρτυρία του λαϊκού μας πολιτισμού.