[...] Ο Κύριος μας εδίδαξε ότι η μετάνοια δεν έχει στατικό χαρακτήρα, αλλά είναι μία δυναμική φορά προς Αυτόν και επιπόθησις αέναος της κοινωνίας με τον Ζώντα Θεόν. Ο Μοναχός και ο εν τω κόσμω Χριστιανός που ποθεί την τελειότητα, προσέχει να μη υπάρχει το παραμικρό εμπόδιο στην ένωσί του με τον Θεό. Γι΄ αυτό μετανοεί μετά δακρύων όχι μόνο για σοβαρά αμαρτήματα αλλά και για τα νομιζόμενα ως μικρά και ασήμαντα. Ο θείος έρως, που συνέχει την ψυχή του, τον καθιστά ευαίσθητο σε ό,τι θα μπορούσε να λυπήση τον αγαπώμενο Κύριο. Η μελέτη που ακολουθεί, μας βοηθεί να εμβαθύνουμε, σύμφωνα με την διδασκαλία των Αγίων Πατέρων, στο μυστήριο της μετανοίας και μάλιστα κατά την περίοδο της Αγίας και Μεγάλης Τεσσαρακοστής, την οποία η Εκκλησία προβάλλιε ως κατ΄ εξοχήν περίοδο της μετανοίας. Το κείμενο αυτό γράφεται για να βοηθήσει πρώτα εμάς τους ελαχίστους Μοναχούς, να προσανατολιζώμεθα συνεχώς προς τον σκοπό της μετανοίας, και του Θεού συνεργούντος να βοηθήσει και κάποιες άλλες φιλόθεες ψυχές. [...] (από τον πρόλογο του βιβλίου)