Στις πιο ψηλές κορυφές του ουρανού καθόταν σιωπηλή και μόνη η πιο περήφανή του κόρη, η χιονοστιφάδα. Σπάνια καταδεχόταν ν΄ ανταλλάξει δυο λόγια με τ΄ αδέλφια της. Περιφρονούσε τη βροχή, γιατί κατέβαινε στη γη πολύ συχνά και ήταν γκρίζα και θλιμμένη, περιφρονούσε τον άνεμο γιατί ήταν κακοαναθρεμμένος κι έκανε πάντα θόρυβο και σφύριζε εύθυμα μπροστά της. Σαν κοίταζε κατά κάτω κι έβλεπε τη γη όπου θα΄ πρεπε κάποτε να κατέβει, την τύλιγε μια θλίψη βαθιά, καθώς σκεφτόταν ότι θα λερωνόταν σε τούτο το άσκημο μέρος του κόσμου κι ένιωθε πόνο για τη μοίρα της. Ήτανε τόσο ωραία και αμόλυντη. Δεν αρκούσε που κατέβαινε η βροχή; Δεν έφτανε που κατέβαινε το χαλάζι, σκληρό και με άσκημη όψη; Εκείνη η χιονοστιφάδα ήταν γεννημένη για τα άφθαστα ύψη, για την άφθαστη μεγαλοπρέπεια...