"Ενας ολόκληρος ηθικοθεωρητικός στοχασμος γύρω από τη σεξουαλική δραστηριότητα και τις ηδονές της φαίνεται να σηματοδοτεί, κατά τους δύο πρώτους αιώνες της χρονολογίας μας, μιαν ορισμένη ενισχυση των θεμάτων της εγκράτειας. Γιατροί ανησυχούν για τις επιδράσεις της σεξουαλικής δραστηριότητας, συνιστούν πρόθυμα την αποχή και δηλώνουν πως προτιμούν την παρθενία από τη χρήση των ηδονών. Φιλόσοφοι καταδικάζουν κάθε σχέση που θα μπορούσε να συναφθεί έξω από τον γάμο και υποδεικνύουν στους συζύγους αμοιβαία αυστηρή πίστη χωρίς εξαίρεση. Τέλος, μια ορισμένη δογματικη φαίνεται να εξοστρακίζει τον έρωτα προς τα αγόρια. Μήπως, όμως, πρέπει ν΄ αναγνωρίσουμε, στο παραπάνω σχηματιζόμενο κατ΄ αυτόν τον τρόπο πλαίσιο, το διάγραμμα μιας μελλοντικής ηθικής, αυτής που θα βρούμε στον χριστιανισμό, όταν η ίδια η σεξουαλική πράξη θα θεωρηθεί ως ένα κακόν, όταν δεν θα της παραχωρηθεί η νομιμότητα παρά μόνο μέσα στον συζυγικό δεσμό, και όταν ο έρωτας προς τα αγόρια θα καταδικαστεί ως παρά φύσιν; Πρέπει, μήπως, να υποθέσουμε ότι ορισμένοι, στον ελληνο-ρωμαϊκό κόσμο, είχαν προεικάσει από τότε τούτο το μοντέλο της σεξουαλικής εγκράτειας, στο οποίο οι χριστιανικές κοινωνίες θα δώσουν κατόπιν μια νομική διάρθρωση και ένα θεσμικό έρεισμα; Θα βρίσκαμε έτσι, διατυπωμένο από μερικούς μεμονωμένους εγκρατείς φιλοσόφους μέσα σ΄ έναν κόσμο που δεν φαινόταν καθόλου εγκρατής, το διάγραμμα μιας άλλης ηθικής, που έμελλε να πάρει, στους επόμενους αιώνες, μορφές πιο στατικές και μια γενικότερη ισχύ." Μ. Φ.