"... Από τους δυο αυτούς αργόσυρτους αιώνες, όπου η ιστορία της σεξουαλικότητας θα έπρεπε να διαβαστεί πριν απ΄ όλα ως το χρονικό μιας εξέχουσας καταστολης, έχουμε άραγε λυτρωθεί; Ελάχιστα, μας απαντούν και σήμερα ακόμα. Ίσως, χάρη στον Freud. Αλλά με πόση περίσκεψη, με πόσην ιατρική σύνεση, με πόσην επιστημονική εγγύηση αβλάβειας, και με πόσες προφυλάξεις για να συγκρατηθούν όλα, χωρίς κίνδυνο "εκτραχηλισμού", στον πιο σίγουρο και πιο διακριτικό χώρο, ανάμεσα στο ψυχαναλυτικό ντιβάνι και στη συνδιάλεξη: άλλος ένας επωφελής ψίθυρος πάνω σ΄ ένα κρεβάτι. Μήπως όμως θα μπορούσε να είναι διαφορετικά; Μας εξηγούν ότι, αν όντως η καταστολή υπήρξε, από την κλασική εποχή κι εδώ, ο θεμελιακός τρόπος σύνδεσης ανάμεσα στην εξουσία, στη γνώση και στη σεξουαλικότητα, τότε δεν μπορούμε να λυτρωθούμε απ΄ αυτήν παρά μ΄ ένα πολύ υψηλό αντίτιμο: θα χρειαζόταν, ούτε λίγο ούτε πολύ, η παράβαση των νόμων, η άρση των απαγορεύσεων, η εισβολή του λόγου, η αποκατάσταση της ηδονής στην πραγματική ζωή και μια ολότελα νέα διάταξη των μηχανισμών της εξουσίας· γιατί και το μικρότερο κομματάκι αλήθειας βρίσκεται κάτω από την πολιτική αίρεση. Επομένως, τέτοια αποτελέσματα δεν μπορεί κανείς να τα περιμένει από μια σκέτη ιατρική πρακτική, ούτε από ένα θεωρητικό λόγο, όσο αυστηρός κι αν είναι. Καταγγέλλονται λοιπόν ο κονφορμισμός του Freud, οι ομαλοποιητικές λειτουργίες της ψυχανάλυσης, η τόση δειλία πίσω από τις μεγάλες παραφορές του Reich, και όλες οι συνέπειες της ένταξης που εξασφαλίζει η "επιστήμη" του σεξ ή οι ελάχιστα διφορούμενες πρακτικές της σεξολογίας...." Μ. Φ.