Με τη μαρξιστική φιλοσοφία της πράξης, την οποία διατύπωσε κατά τη δεκαετία του 1920, ο Γκέοργκ Λούκατς έθεσε τα θεμέλια του εγελιανού μαρξισμού και της κριτικής θεωρίας. Εντούτοις, η πρόσληψη του έργου του καθορίστηκε εν πολλοίς από τις μονόπλευρες αναγνώσεις σημαντικών θεωρητικών, όπως ο Λουί Αλτουσέρ, ο Τέοντορ Αντόρνο, ο Γιούργκεν Χάμπερμας και ο Άξελ Χόνετ. Το παρόν βιβλίο προτείνει μία νέα ανασυγκρότηση του πρώιμου μαρξιστικού έργου του Λούκατς, η οποία αποκαθιστά τη διαλεκτική του πολυπλοκότητα, αναδεικνύοντας το ρίζωμά του στη νεοκαντιανή, "προμαρξιστική" του περίοδο. Στο προμαρξιστικό του έργο, ο Λούκατς επιχείρησε τη διατύπωση μιας κριτικής του φορμαλισμού από τη σκοπιά μιας αμφιλεγόμενης μυστικιστικής ηθικής της επαναστατικής πράξης. Εν συνεχεία, ανακάλυψε μία πιο συνεκτική και ρεαλιστική απάντηση στα φιλοσοφικά του διλήμματα μέσω μιας διαλεκτικής εκδοχής του μαρξισμού. Συγχρόνως, όμως, διατήρησε τις νεοκαντιανές του επιφυλάξεις απέναντι στην ιδεαλιστική διαλεκτική. Έτσι, στην αντίληψή του για τον ιστορικό υλισμό συνδύασε μία μη ιδεαλιστική, μη συστηματική, ιστορική διαλεκτική με την έμφαση στη συνειδητή μετασχηματιστική πράξη. Ανασυγκροτημένη με αυτό τον τρόπο, η φιλοσοφία της πράξης του Λούκατς καταλαμβάνει κεντρική θέση στο πλαίσιο μιας σύγχρονης ριζοσπαστικής κριτικής θεωρίας.