Η σκέψη να γράψω για τη ζωή που πέρασα κι εγώ στα χρόνια της κατοχής στην Αθήνα, κορίτσι του γυμνασίου ακόμη, κυνηγημένη, ψάχνοντας κάθε τόσο για ένα νέο "ασφαλές" καταφύγιο, και μόνη, χωρίς ένα αποκούμπι, αφού οι γονείς μου ήταν όμηροι των Γερμανών στα στρατόπεδα συγκεντρώσεως, με βασάνιζε πολλά χρόνια... Τα συμβάντα της ζωής μου δεν είναι σταθμός στην ιστορία. Απλώς είναι μια παρένθεση στα γεγονότα των καιρών εκείνων. Μια προσωπική μνήμη και ποτέ νοσταλγία. Δεν μπόρεσα ποτέ να δεχθώ και να αφομοιώσω τις σκληρές και πέτρινες στιγμές της εποχής εκείνης...