Καθηγητής σε λύκειο υποβαθμισμένης περιοχής, ο Σάντρο Ονόφρι καταγράφει σκέψεις που του γεννιούνται από την καθημερινή πραγματικότητα της τάξης. Σκέψεις ίδιες μ` αυτές που γεννιούνται στον καθένα -εκπαιδευτικό, γονιό, μαθητή- που σχετίζεται με την εκπαίδευση και τη νεολαία. Σκέψεις που αφορούν ένα ιταλικό σχολείο δέκα χρόνια πριν, που όμως σ` αυτές μπορούμε να αναγνωρίσουμε καταστάσεις ίδιες με το σημερινό ελληνικό σχολείο. Από την υποβάθμιση και την υποχρηματοδότηση της δημόσιας εκπαίδευσης, μέχρι την αγωνία του εκπαιδευτικού να σταθεί στην τάξη, συνεπής στις αρχές και την ιδεολογία του. Από τα διλήμματα του δασκάλου ανάμεσα στο τυπικό των σχολικών κανονισμών και το ουσιαστικό να «διαχειρίζεσαι» ζωές νέων ανθρώπων, μέχρι την αγωνία και την αμηχανία των γονιών μπροστά στην εφηβική ηλικία. Στις σκέψεις του Σάντρο Ονόφρι αποτυπώνεται η δύσκολη προσπάθεια του δασκάλου να είναι παιδαγωγός κι όχι «επαγγελματίας της εκπαίδευσης» που διδάσκει μια «απρόσωπη γνώση, αγνωστικιστική, συνετή». Αποτυπώνεται η δύσκολη και συνάμα πλούσια και δημιουργική προσπάθεια του εκπαιδευτικού να παρέμβει, να διαμορφώσει, να ανοίξει ορίζοντες, να θέσει προβληματισμούς και σπέρματα αμφισβήτησης στη νέα γενιά. Το «Ημερολόγιο μιας τάξης» μπορεί να δώσει αφορμή για το άπλωμα του προβληματισμού και της συζήτησης γύρω από το ρόλο του εκπαιδευτικού, το χαρακτήρα της εκπαίδευσης, την παρεχόμενη γνώση, τη διαμόρφωση και τα χαρακτηριστικά της σημερινής νεολαίας.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]