Το ημερολόγιο του Νίκου Λαδά αξίζει να διαβαστεί ολόκληρο, «αρχή και τέλος», όχι μονορούφι, αλλά σχεδόν γουλιά-γουλιά, καθώς εγράφηκε. Έτσι, ο αναγνώστης θα μπορέσει να εκτιμήσει πληρέστερα τούτη την εσκεμμένη αποθήκη νεανικών εμπειριών, σκέψεων και στίχων, εί δυνατόν βγάζοντας από τον νου του πώς εκείνος που έγραψε τούτες τις παλλόμενες σελίδες επρόκειτο να αυτοκτονήσει πριν κλείσει τα 26 του χρόνια.