...Αν ο Αντόν Τσέχωφ κατασκεύαζε τους ήρωές του για να επιβιώσουν κοινωνικά, για να προσαρμοστούν δηλαδή στις απαιτήσεις μιας κοινωνικής ανάγκης, τότε ο Νικολάι Αλιεξιέγεβιτς Ιβάνωφ θα μπορούσε να καταταχθεί σ΄ εκείνους τους θεατρικούς ήρωες που τους ονομάζουν θετικούς. Η πολιτογράφηση όμως αυτή ίσως θα ήταν μια αμφιλεγόμενη πράξη, αφού το υλικό που "αφηγείται" αυτή τη θεατρική ιστορία επιζεί εξαιτίας της ιστορικής του αυθεντικότητας. Μιας αυθεντικότητας που δεν υπερασπίζεται προσχεδιασμένες ανθρώπινες καταστάσεις, αλλά που "ιστορεί" θεατρικά μιαν αγωνιώδη πνευματική ανεπάρκεια, μιαν αθσματική κοινωνική συμπεριφορά. Ο "Ιβάνωφ" και ο χορός που τον συνοδεύει, έχουν συνειδητοποιήσει πως τα τείχη της Ιεριχούς έχουν οριστικά κλείσει κάθε διαφυγή τους. Πως αυτή η πραγματικότητα που αποκαλύπτουν και μάχονται είναι έργο των ίδιων και της ιστορικότητάς τους.