Το χιλιανό θέατρο πήρε τη θεματική του μέσ’ απ’ τις ρίζες της ίδιας τους της γης, απ’ τις πιο δραματικές, τις πιο αποφασιστικές και μεγάλες στιγμές, τον αγώνα στην ύπαιθρο, στην πόλη στο εργοστάσιο, στο ορυχείο. Έβαλε τα θύματα των αγώνων να ζήσουν πάνω στη σκηνή. Μέσα από κει καταγγέλθηκαν οι μεγάλοι ένοχοι. Ο μεγάλος εχθρός των λαών. Αλλά και τα μέσα που χρησιμοποιεί αυτός ο εχθρός: παιδεία, θρησκεία, ιδανικά που τα στρέβλωσε και τα έκανε παγίδα του λαού. Έτσι μέσα από τη συγκλονιστική ζωντάνια, γνησιότητα και ρώμη, που βγαίνουν από τη ματωμένη πραγματικότητα που αντιπροσωπεύει, το θέατρο έγινε όπλο μαχητικότητας και αισιοδοξίας.
Πριν αρχίσει η παράσταση προβάλλεται ένα κομμάτι από το φιλμ Χιλιανός Σεπτέμβρης. Όλοι οι ηθοποιοί φοράνε τα καθημερινά τους ρούχα. Οι σκηνές του Αντιφασιστικού Μετώπου παίζονται χωρίς κανένα βοηθητικό αντικείμενο. Οι ηθοποιοί ξεχύνονται στον χώρο. Η μουσική της παράστασης βασίζεται σε τρία θέματα: το θέμα του Χουάν που προβάλλεται από ένα απλό φλάουτο, το θέμα της χούντας που πλαισιώνεται από εμβατήρια, και το θέμα του Μετώπου που υπογραμμίζεται από μία κάθε φορά ρυθμική βάση.