Τα ερωτήματα και οι απορίες που κατακλύζουν το νου του ανθρώπου, καθώς μελετά τα Βιβλικά κείμενα, αναζητούν αιώνες τώρα, με αγωνία και επιμονή, απαντήσεις σε ερωτήματα όπως: Τι Θεός είναι αυτός που καταδιώκει δύο αδύναμα δημιουργήματά του, τον Αδάμ και την Εύα, και καταδικάζει το ανθρώπινο είδος σε μια αιώνια τιμωρία για ένα απλό παράπτωμα ανυπακοής; Τι είδους Δημιουργία είναι αυτή, που η περιγραφή της προκαλεί έντονα την κοινή λογική με τους παραλογισμούς και τις ασυνέπειές της; Τι λογής πνευματικοί πατριάρχες είναι όλοι οι –όπως σκιαγραφούνται– απεχθείς και ανήθικοι ήρωες των Βιβλικών ιστοριών;

Είναι λοιπόν απόλυτα λογικό να μην μπορεί κανείς να πιστέψει σ` ένα Θεό τυραννικό, άδικο, ευνοιοκράτη, εκμεταλλευτή, σ` ένα Θεό που μόνο αγάπη και δικαιοσύνη δεν εμπνέει με τις αποφάσεις του, τις παρεμβάσεις του και τις πράξεις του.

Η κατανόηση όμως του Βιβλικού μηνύματος καλπάζει πάνω στο φτερωτό άτι της Χαμένης Γνώσης, που στο πέρασμα των αιώνων απαγορεύτηκε, αλλοιώθηκε και διαστρεβλώθηκε από σκοπιμότητα, μισαλλοδοξία και μικρόνοια. Η άγνοια και ο φόβος οδήγησαν τη θρησκεία στο χτίσιμο μιας Βαβέλ τυπολατρίας, όπου το ποίμνιο δικαιούται της ευλογίας μόνο όταν συμπορεύεται με αυστηρούς κανόνες εξωτερικής συμπεριφοράς.

Η Εκκλησία αναμφισβήτητα ευδοκιμεί. Το ίδιο και το προαύλιό της. Η αγωνία όμως του ανθρώπου μεγαλώνει. Οι «ευλογίες» που δέχεται -ή και εξαγοράζει- δεν τον λυτρώνει.

Η χαμένη γνώση της Βίβλου προσπαθεί να ανασηκώσει το πέπλο πανάρχαιων συμβολισμών και να οδηγήσει τον αναζητητή της Αλήθειας στην αποκάλυψη του μυστηρίου. Ενός μυστηρίου που αφορά το σκοπό της ύπαρξής του και της εξελικτικής του πορείας.