Tο βιβλίο αυτό είναι κάτι ανάμεσα σε ημερολόγιο και ντοκιμαντέρ, αυτοβιογραφία και χρονικό, εξομολογητικό δοκίμιο και οδοιπορικό στη δεκαετία του 2000.

Μιλάει για την οικογένεια, τους φίλους και τα διαβάσματα του συγγραφέα. Για τη γνωριμία με συναδέλφους του όπως ο Ταχτσής, ο Σαμαράκης, ο Κουμανταρέας ή ο Νίκος Νικολαΐδης. Αλλά και για τις επιτυχίες και τις αποτυχίες του, αφού πάνω από τριάντα χρόνια τα βιβλία του διχάζουν ακόμα και τους φανατικούς του αναγνώστες.

Παράλληλα, μιλάει και για το Μπουρνάζι, το Μετρό, το Mall, το ΟΑΚΑ, το Big Brother και την καπναπαγόρευση. Για την άνοδο των γυναικών και την πτώση των αντρών, το Ίντερνετ, την οικολογία, την παγκοσμιοποίηση και τον πατριωτισμό. Για τα Δεκεμβριανά του 2008, την τρομοκρατία, τις ταραχές στην Κερατέα, το κόμμα του Λαζόπουλου και τους Αγανακτισμένους στο Σύνταγμα.

Με άλλα λόγια, το βιβλίο αυτό μιλάει για μια δεκαετία που ξεκίνησε ως ο ορισμός της επιτυχίας: με την ακλόνητη πεποίθηση ότι γίναμε Ευρώπη, μέσα από την είσοδο της Ελλάδας στο ευρώ και τους Ολυμπιακούς αγώνες του 2004. Για να καταλήξει, πριν καν εκπνεύσει το 2010, στο γκρέμισμα της νεοπλουτίστικης βιτρίνας κι αυταπάτης, και στο βούλιαγμά μας σε μια οικονομική κρίση τόσο βαθιά, ώστε να καλούμαστε τώρα να μάθουμε την υψηλή τέχνη της αποτυχίας.