«Η Ανθή Λεούση εξακολουθεί να προσφέρει ενδιαφέροντα δείγματα λογοτεχνικής γραφής, όπως έχουμε ήδη εντοπίσει στις προηγούμενες ποιητικές συνθέσεις της […] με ισχυρό τεκμήριο τη δημιουργική όσο και ευρηματική αξιοποίηση της γλώσσας. Στην Θάλασσα της Μάνικας ακολουθούμε την αδιάλειπτη διαδοχή συγγενών ενοτήτων ως προϊόντων ανάπτυξης ποικίλων σημασιολογικών και αισθητικών τοπίων που αποτελούν υλικά δόμησης ενός κειμενικού κόσμου, όπου κυριαρχεί η φύση σε διαρκή διάλογο με τον εσωτερικό άνθρωπο και σε ό,τι αφορά τόσο καταστάσεις του καθημερινού βίου όσο και λεπτομέρειες από το σύμπαν των ιδεών. Στο πλαίσιο αυτό δεσπόζουσα θέση κατέχει προσωποποιημένη η θάλασσα με μια σειρά πορτρέτων της, τα οποία λειτουργούν ως δίαυλοι για τη διέλευση υλικού από το περιεχόμενο του εσωτερικού ανθρώπου, όπου ανιχνεύουμε γεγονότα από τη ροή του προσωπικού, του πολιτισμικού, του κοινωνικού, του φυσικού χρόνου και από το συνακόλουθο φορτίο της μνήμης, μέσα σε χωροχρονικά τοπία με έμφαση στα στοιχεία της φύσης.» [Άλκηστις Σουλογιάννη, Ποιητικά, τ. 40, 2021] «Η θάλασσα της Μάνικας είχε τα μάτια χαρωπά», «Το κρόταλό μου του λεπρού που όλους τους διώχνει μακριά/ μού είναι η θάλασσα της Μάνικας./ […]/ Με φαντασμένον έρωτα/ ένυλη και φασματική/ […]/ θάλασσα μέσα στις θάλασσες/ και σωματική». «Η θάλασσα της Μάνικας είχε τα μάτια του φιδιού./ […]/ Κρυβόταν και κυμάτιζε πίσω από τα συκόφυλλα./ Δεν έδινε τον εαυτό της σε κανέναν/ όταν χόρευε σε κύκλο με τους άλλους τον συρτό του φιδιού», «Θάλασσα της Μάνικας, όρθια λυράρισσά μου/ στο μέσον του χορού/ ή στα σημεία/ όπου καταπόθηκε το φως και μας ξαφνιάζει εκεί/ σαν νά ’ταν αγάπη, η απουσία», «Η θάλασσα της Μάνικας έχει ζωή και έχει υπόσταση –/ και την οχιά πλουμουδιστή τη βάζει για κοτσίδι», «η θάλασσα της Μάνικας/ είναι όλες οι Οφιούσες θάλασσες/ από τη Ρόδο ώς την Τέλενδο/ και από τη Λήμνο ή Άσπρη ώς τη Σκύρο/ – πρόσθετε, κι επέκτεινε ακόμα», «Η θάλασσα της Μάνικας συσπειρωμένη μέσα στα όριά της/ μισοκλείνει τα μάτια και ριγεί – σαν αγριόγατα στο κλουβί./ […]/ Δεν είναι χορεύτρια; Γλυπτή – κύμα το κύμα/ κάθε στιγμή από την αρχή ολόκληρη πλασμένη/ και στο πρόσωπο – όπου ο αέρας στέκεται –/ έχει τα μάτια ένθετα πετράδια/ – βλέμμα που δεν μπορείς να συναντήσεις –/ και βλέπει προς τα μέσα μόνο στο χορό που χορεύει», «Θάλασσα της Μάνικας, νοικοκυρά μου/ στο μονόσπιτό σου στα Αμπέλια –/ και το κλειδί κρυμμένο στο βαρέλι/ με τις ανθισμένες ασπασίες». «Θάλασσα της Μάνικας, από το καθετί του κόσμου η έξοδός μου».