Είκοσι δωμάτια, σαράντα κρεβάτια, ογδόντα λευκές πετσέτες, διαφορετικός κάθε φορά αριθμός σταχτοδοχείων για άδειασμα. Η Ελένη, μια συνηθισμένη γυναίκα χωρίς ιδιαίτερη λάμψη, ήξερε απ` έξω κι ανακατωτά τις κινήσεις της δουλειάς της. Τις έκανε μηχανικά, τη μια μετά την άλλη, τηρώντας ευλαβικά τη σειρά. Ένα πρωινό του καλοκαιριού, στις δέκα και μισή περίπου, κάτι άλλαξε. . . Η Ελένη φόρεσε, όπως πάντα, τη φιστικιά ποδιά της και μπήκε στο δωμάτιο 17. Επανέλαβε τις κινήσεις της προηγούμενης μέρας, ώσπου έριξε κατά λάθος ένα αγαλματάκι με σκαλιστές απολήξεις. Όταν γύρισε να το βάλει στη θέση του, αντίκρισε μια σκακιέρα με μαύρα και άσπρα κομμάτια απλωμένα πάνω της. Η ημιτελής παρτίδα τη μάγεψε. Οι ξύλινες στρατιές έγιναν στιγμιαία το νέο της πάθος, το μυστικό όχημα που θα της επέτρεπε να αποδράσει από τη μονότονη και χωρίς εξάρσεις ζωή της στη Νάξο. Πώς να μιλήσει, όμως, και σε ποιον για το ξεκίνημα αυτής της περιπέτειας;

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]