Ο χώρος της ποινικής δικαιοσύνης έχει ταλαιπωρηθεί αρκετά, λόγω της αντιπαλότητας των εννοιών «θεωρία» και «πράξη», δύο δρόμοι που ουσιαστικά αγνοούν ο ένας τον άλλο, ξεχνώντας το κοινό σημείο αναφοράς τους. Έτσι λοιπόν αφενός η θεωρία αρκείται σε θεωρητικά «πετάγματα» προσπαθώντας να αυτονομηθεί και αφετέρου η πράξη μένει αποστασιοποιημένη από τις προόδους της επιστήμης. Παρόλʼ αυτά η επίλυση του παραπάνω προβλήματος, αν και μοιάζει αδύνατη, είναι αναγκαία. Το παραπάνω πρόβλημα προσπαθεί να επιλύσει το σοβαρό και εξαιρετικά ενδιαφέρον πόνημα του δικαστικού λειτουργού Νικολάου Τσάκου «Η προσωρινή κράτηση». Έχοντας ως αντικείμενο ένα ακραίο, από άποψη βαρύτητας, μέτρο δικονομικού καταναγκασμού (την προσωρινή κράτηση), δίνει την ευκαιρία να αντιληφθούμε σε ποιο σημείο βρισκόμαστε, καθώς το συγκεκριμένο πόνημα αποβλέπει στη σωστή εναρμόνιση «θεωρίας» και «πράξης» και αξίζει να μελετηθεί γιατί αντιμετωπίζει με σοβαρότητα, εμβρίθεια και υπευθυνότητα τα προβλήματα που εμφανίζει ο θεσμός στην πράξη. Συνεπώς διαβάζοντάς το θα εξάγουμε χρήσιμα και διδακτικά συμπεράσματα, καθώς αποτελεί ένα ακόμα λιθάρι στο οικοδόμημα της ποινικής δικονομίας.