Κύριε, τώρα, που καίγεται η στιγμή, σαν το παλιόχαρτο, κι ο ήλιος σου με τυφλώνει μ΄ επαναληπτικές ριπές, άκου την προσευχή μου, εμένα, του ελάχιστου. Χάρισε λίγη δροσιά, σκάψε μου ένα λακκάκι, να θάψω μέσα του αυτό. Το αδηφάγο και βασανιστικό Αυτό. Πάντα πεινασμένο. Κλάδεψε τον ύπνο μου, να κλείσουν οι δίοδοι του Άδη, το χώμα απ΄ τα μάτια και τ΄ αυτιά. Να μην παρακαλάμε πια, κανείς να μην παρακαλάει.