Η μελέτη προσπαθεί να διερευνήσει και να αναδείξει τους φορείς που προσέφεραν κοινωνική πρόνοια στην Πάτρα τα έτη 1835-1922. Πρόκειται για μια ιδιαίτερα σημαντική περίοδο της Νεώτερης Ελληνικής Ιστορίας, στη διάρκεια της οποίας συγκροτήθηκε και αναπτύχθηκε το ελληνικό κράτος. Επιπρόσθετα και για την πατραϊκή ιστορία η χρονική αυτή περίοδος υπήρξε σημαντική, καθώς συνδέεται άρρηκτα με τη μετατροπή της Πάτρας από ερειπωμένη μετεπαναστατική πόλη σε ένα από τα σημαντικότερα αστικά σύνολα του βασιλείου. Η έρευνα για την κοινωνική πρόνοια στην αχαϊκή πρωτεύουσα κατά τη διάρκεια της περιόδου 1835-1922 κατέδειξε ότι υπήρξε έλλειψη οργανωμένης κοινωνικής πολιτικής εκ μέρους της Πολιτείας και κατ’ επέκταση περιορισμένη άσκηση πρόνοιας για τους Έλληνες πολίτες από το κράτος. Αντίθετα διαπιστώθηκε μεταβίβαση μεγάλου μέρους των συγκεκριμένων κρατικών αρμοδιοτήτων στους Δήμους του ελληνικού βασιλείου. Συνεπώς το ερευνητικό μας πεδίο στράφηκε προς τις δημοτικές αρχές της πόλης. Το ενδιαφέρον για τον Δήμο Πατρέων υπαγόρευσε και η βιβλιογραφική απουσία μιας σε βάθος έρευνας για τον Δήμο γενικότερα και την κοινωνική του πολιτική ειδικότερα. Αλληλένδετο στοιχείο με την όποια κοινωνική πρόνοια άσκησε ο Δήμος Πατρέων τα έτη 1835-1922, μέσω της οποίας φιλοδόξησε να εφαρμόσει τη δική του κοινωνική πολιτική στην πόλη, να δημιουργήσει δηλαδή δική του Πόλη Πρόνοιας για τους δημότες του, υπήρξαν και οι χώροι όπου η πολιτική αυτή πραγματώθηκε. Πρόκειται για τα κοινωφελή καταστήματα (Βρεφοκομείο, Νοσοκομείο, Πτωχοκομείο) που παρείχαν στους τροφίμους τους υπηρεσίες προνοιακής μέριμνας και υγείας.