Καθώς το ταξί προχωρούσε κοιμήσικα, σχεδόν ακουμπητά στους πεζούς στις πολυσύχναστες διαβάσεις, ο επιβάτης με μισό μάτι παρατηρούσε· και το σαράκι μέσα του δούλευε. Μετρούσε το δευτερόλεπτο, το κλάσμα του δευτερολέπτου που χώριζε συχνά τον πεζό του δρόμου από το όχημα, από το ατύχημα, από το σακάτεμα. Αυτό το χιλιοστό από την αναπηρία ή και το θάνατο ακόμα. Άραγε, αναρωτιόταν, και στο γραφείο έτσι ήσαν τα πράγματα; Ήταν δυνατό;... Ή μήπως και χειρότερα;... Ήταν δυνατό να έχει φτάσει ως εκεί η κατάσταση; Να είναι κιόλας θέμα κλάσματος η επιβίωσή του;... Και... τελοσπάντων τι κλάσματος;... Χρόνου;... Χώρου;... Βλέμματος;... Λόγου;... Χειρονομιας;.... Ποια μικροποσότητα ποιας ανοησίας μπορούσε να τον φτάσει ως το χαμό του παρά τη θέλησή του;... Στο "παρά" κόλλησε. "Γιατί "παρά";..." είπε. "Εγώ... αυτό το γουρούνι... θα το σκοτώσω!..." Και μέσα του βαθιά συμφώνησε ότι όλα στο γραφείο μάλλον έτσι ήσαν... Όλα θα κρίνονταν από κάποιο δευτερόλεπτο. Θα κρατούσαν όσο κρατάει μια ανάσα. Μια καλημέρα. Μια χειρονομία. Μια ξυρισιά στο μάγουλο! Φλλλπ... τέρμα! Ύστερα τα αίματα... τα ματωμένα χέρια... στις δέκα λεύτερο πουλί, στις δέκα και κάτι στα σίδερα. Στο βαθύ κάθισμα που κειτόταν με τα μάτια κλειστά ο αέρας δεν τον έφτανε. "Τη ζωή τη βγάζεις πέρα... προσέχοντας όλα της τα δευτερόλεπτα..." κατάληξε ασφυκτιώντας. "Όλα της τα κλάσματα... Τα δυσβάσταχτα.... ασήκωτα κλάσματα... Ένα προς ένα!..."