Από πολλές πλευρές του κοινωνικού μας σώματος και με απίθανα εκφραστικούς τρόπους προβάλλεται η επισήμανση, πως η οικογένεια σήμερα περνά την δραματικότερη φάση της επίγειας διαδρομής της. Αυτό το ζωτικά θεμελειακό πρωτοκύτταρο της κοινωνίας αναμφίβολα διέρχεται τρομαχτική κρίση. Κι είναι αύτη κυρίως κρίση ταυτότητος· κρίση ποιότητος. Η οικογένεια, η κάθε οικογένεια, αποτελεί τον πολυσήμαντο σπόνδυλο, ο όποιος δομεί και οικοδομεί την σπονδυλική στήλη της κοινωνίας. Όταν ο σπόνδυλος "χτυπηθεί" τότε η σπονδυλική στήλη, δηλαδή το κοινωνικό σώμα, εξασθενημένο κινείται και υπάρχει έμπονα· δύσκολα και ελαττωματικά. Το αποτέλεσμα όμως είναι πιο οδυνηρό. Σέ αρρωστημένη οικογένεια δεν αναπτύσσονται υγιείς βλαστοί. Η βαθειά ψυχοπνευματική κρίση, που χαρακτηρίζει την σύγχρονη οικογένεια, έχει, με μαθηματική ακρίβεια, σοβαρό αντίκτυπο στα νεότερα μέλη της. Δηλαδή, στα παιδιά. [...] (από τον πρόλογο του βιβλίου)