Albert Camus (Πρόλογος)

O Αλμπέρ Καμύ (1913-1960), γάλλος μυθιστοριογράφος, θεατρικός συγγραφέας, και δοκιμιογράφος, τιμήθηκε με το βραβείο Νόμπελ το 1957. Γεννήθηκε στο Μοντοβί της Αλγερίας και πέθανε -σκοτώθηκε- στο Σανς της Γαλλίας, μαζί με τον εκδότη του Μισέλ Γκαλιμάρ, σε τροχαίο δυστύχημα. Ιδρυτής του Theatre du Travail (1935), για το οποίο δούλεψε ως σκηνοθέτης, διασκευαστής, ηθοποιός και θεωρητικός, χρωστά σχεδόν εξίσου τη φήμη του στα μυθιστορήματά του "Ο Ξένος" και "Η Πανούκλα", όσο και στα θεατρικά του έργα "Καλιγούλας", "Οι δίκαιοι" αλλά και στα φιλοσοφικά του δοκίμια "Ο μύθος του Σισσύφου", "Ο επαναστατημένος άνθρωπος".

Κώστας Πίττας (Μεταφραστής)

Δήμητρα Κυρίλλου (Μεταφραστής)

Alfred Rosmer (Συγγραφέας)

Γεννήθηκε το 1877 και το πραγματικό του όνομα ήταν Αντρέ Αλφρέντ Γκριό (το Ροσμέρ προέρχεται από ένα θεατρικό έργο του Ίψεν). Όπως πολλοί νέοι της γενιάς του, ο Ροσμέρ πήρε το πολιτικό βάπτισμα του πυρός στις μεγάλες κινητοποιήσεις για την υπεράσπιση του Ντρέιφους, ενός αξιωματικού εβραϊκού θρησκεύματος που είχε πέσει θύμα σκευωρίας της μοναρχικής και αντισημιτικής κλίκας του γαλλικού Γενικού Επιτελείου. Έγινε αναρχικός και από το από το 1909 συμμετείχε σε μια ομάδα γύρω από ένα περιοδικό με τίτλο La Vie Ouvriere (Εργατική Ζωή). Όταν ξέσπασε ο Πρώτος Παγκόσμιος Πόλεμος και οι ηγεσίες τόσο των σοσιαλιστικών κομμάτων όσο και πολλών αναρχοσυνδικαλιστικών οργανώσεων πρόδωσαν τις αντιπολεμικές δεσμεύσεις τους, η ομάδα γύρω από τη La Vie Ouvriere έγινε ο πυρήνας γύρω από τον οποίο άρχισε να ανασυγκροτείται η αντιπολεμική διεθνιστική αριστερά στην Γαλλία.

Ακολούθησε η Ρώσικη Επανάσταση και ο Οκτώβρης του 1917. Η Κομμουνιστική Διεθνής (Κομιντέρν) έγινε πόλος συσπείρωσης επαναστατριών και επαναστατών από τις πιο διαφορετικές παραδόσεις. Ο Ροσμέρ που προερχόταν από το ρεύμα του αναρχισμού καταθέτει πολύτιμες μαρτυρίες και παρατηρήσεις για αυτό το θέμα. Το 1920 ο Ροσμέρ ήταν αντιπρόσωπος από τη Γαλλία στο Δεύτερο Συνέδριο της Κομιντέρν στη Μόσχα. Ένα μεγάλο τμήμα του βιβλίου "Η Μόσχα του Λένιν", καλύπτει τις πολιτικές αντιπαραθέσεις που διαπερνούσαν το κομμουνιστικό κίνημα στην εποχή όταν η συζήτηση ήταν ελεύθερη πριν την τσακίσει η σταλινική αντεπανάσταση. Οι ήττες των επαναστάσεων και των μεγάλων κινημάτων στη Δυτική Ευρώπη από το 1918 μέχρι το 1923 έκαναν ακόμα πιο έντονες τις πιέσεις που αντιμετώπιζε το νεαρό εργατικό κράτος. Ο Ροσμέρ επιμένει ότι οι σοσιαλδημοκρατικές ηγεσίες έπαιξαν πολύ βασικό ρόλο σε αυτές τις ήττες. Αναρωτιέται γιατί η εργατική τάξη των δυτικών χωρών παρά τις μεγάλες μάχες της δεν κατάφερε να "σπάσει" τον έλεγχο που ασκούσαν αυτές οι ηγεσίες. Επισημαίνει, με το δικό του τρόπο, ότι η επίδραση των ρεφορμιστικών ιδεών δεν εξαφανίζεται αυτόματα σε συνθήκες επαναστατικής κρίσης. Η παρέμβαση επαναστατικών κομμάτων ήταν σε τελευταία ανάλυση ο αποφασιστικός παράγοντας. Γι’ αυτό άλλωστε ο Ροσμέρ εντάχτηκε στο Κομμουνιστικό Κόμμα Γαλλίας και εκλέχτηκε σε ηγετικές του θέσεις. Στα μέσα της δεκαετίας του ’20, όμως, ο Ροσμέρ καθαιρέθηκε αρχικά και κατόπιν διαγράφηκε από το κόμμα.

Τάχτηκε στο πλευρό του Τρότσκι και της Διεθνούς Αριστερής Αντιπολίτευσης πρωτοστατώντας στην προσπάθεια για την συγκρότηση επαναστατικών οργανώσεων στη Γαλλία και αλλού. Παρά τις διαφωνίες τους στα χρόνια που ακολούθησαν ο Ροσμέρ και ο Τρότσκι διατήρησαν τη βαθιά προσωπική φιλία και τον πολιτικό αλληλοσεβασμό -και ο Ροσμέρ ποτέ δεν εγκατέλειψε τις επαναστατικές αρχές του. Η τελευταία πολιτική πράξη του Ροσμέρ το Σεπτέμβρη του 1960 ήταν η υπογραφή του στο Μανιφέστο των 121 -ο τίτλος του ήταν "Για το Δικαίωμα της Ανυπακοής στο Πόλεμο της Αλγερίας". Το μανιφέστο διακήρυσσε ότι ο αγώνας των Αλγερινών ήταν αγώνας "όλων των ελεύθερων ανθρώπων και "πλήγμα στην αποικιοκρατία". Ήταν μια θαρραλέα πολιτική στάση, ταιριαστή σε έναν αγωνιστή που από τα πρώτα του βήματα είχε μείνει πιστός στο διεθνισμό. Ο Ροσμέρ ήταν τότε 83 ετών. Πέθανε το 1964.