(...) Με γλώσσα ευλύγιστη και χυμώδη ο Λαγκουβάρδος ανακοινώνει σε διακριτική χρονική πυκνότητα όσα στοχάστηκε στη «Μοναξιά της νυχτερινής σκοπιάς» του. Δηλώνει με τα ευπροσήγορα αυτά κείμενά του την υπαρκτική του μοναξιά και διατυπώνει το ιερό δικαίωμα να εκφράζει όσα αυτή η μοναξιά του εμπνέει, καθώς θεωρεί και κρίνει τον κόσμο όπου ως μόνος ζει. Ζει και αγρυπνεί γιατί ο στοχασμός του ανθρώπου που υψώνεται από τα έγκατά του είναι συνεχής, παλμός ενεργητικός του βίου που αναδείχνει την αυθεντικότητά του ως όντος με θεϊκή καταγωγή. (...)

[Απόσπασμα από το κείμενο του προλόγου]