Η πραγματικότητα βρίσκεται μέσα μας, γιατί τα έξω είναι απατηλά. Λίγο κουράγιο χρειάζεται. Τίποτε άλλο. Τότε, απομονώνεσαι από το ψεύτικο, και ο κόσμος σε κοιτά χάσκοντας. Ένα γέρος ερχόταν στο σπίτι μας. Ζητιάνος. Από περηφάνια και υποκρισία κρατούσε πάντα κάτι στην μητέρα: χόρτα του βουνού, που ήταν η αδυναμία της, έτσι που μοσχοβολούσαν.
Εγώ παιδί πράμα, κοίταζα τη γενειάδα του, τα βρώμικά του πόδια, και τον θαύμαζα. Όχι γιατί μου φαινόταν μεγάλος, μα μικρός. Ένας ασήμαντος υποκριτής του ψωμιού και του λαδιού. Και θυμάμαι, πως έκανα προσευχή να του δώσει η μάνα περισσότερο ψωμί και λαδάκι.
Τώρα, βρίσκεσαι συ, έτσι κατάφατσα, τα χάνω σαν εφηβίσκος, κρύβω τα δάκρυά μου, και μυστικά παρακαλώ τη μητέρα να στάξει περισσότερο λαδάκι στην καρδιά μου, όχι στη δική σου, γιατί δεν έχεις και πολλήν ανάγκη εσύ. Εγώ είμαι ο ζητιάνος με τα χόρτα του βουνού, και συ, δεν ξέρω, τι είσαι.