Μία Σχολή που είχε στις τάξεις της ένα φιλόσοφο σαν τον Ευκλείδη, που δεν αναφέρεται από τους ιστορικούς σαν μαθητής μόνο αλλά και φίλος του Πλάτωνος, και που σ’αυτόν, τον Ευκλείδη, στα Μέγαρα, κατέφυγαν οι περί των Σωκράτη, μετά τον θάνατό του με το κώνειο. Μία Σχολή, που ανέδειξε ένα Στίλπωνα, που οι κυβερνήτες όλων των τότε πόλεων-κρατών επεδίωκαν την φιλία του, τον σεβάστηκε και τον θαύμασε ο Δημήτριος ο Πολιορκητής, ένα Στίλπωνα, που όταν μιά φορά πέρασε από Αθήνα, την Αθήνα του πνεύματος και των φιλοσόφων, άδειασαν με μιάς όλα τα εργαστήρια, αφού όλοι είχαν βγή στους δρόμους της πόλεως, πλημμυρίζοντάς τους, για να τον αντικρύσουν. Μία Σχολή, που τόση μεγάλη φήμη είχε, ώστε γι’αυτήν λίγο έλειψε ν’ αδειάσουν όλες οι τότε φιλοσοφικές Σχολές της Ελλάδος, αφού σχεδόν όλοι έφευγαν από τις άλλες Σχολές και ζητούσαν να γραφτούν σ’ αυτήν, την Μεγαρική Σχολή. [. . .]

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]