Εννιά του Γενάρη.
Η τραγική μέρα ξημέρωνε συννεφιασμένη, μαύρη, μουντή. Όλο το βράδυ μια κουκουβάγια κράυγαζε πένθιμα στα κεραμίδια της κυρά-Φροσύνης, προμημύοντας το κακό που θα ξεσπούσε σαν μπόρα πάνω στα Γιάννενα. Η όμορφη αρχόντισσα είχε ξυπνήσει στη μέση της νύχτας από φοβερό εφιάλτη και μονολογούσε: "Το χέρι... το κίτρινο χέρι που πήγε να μου σφίξει το λαιμό..." Το ένστικτο της ήταν αλάνθαστο.
Ο Αλή Πασάς, τρελός από θυμό κι από ζήλια, είχε προσθέσει τ΄ όνομά της στη λίστα των μελλοθάνατων γυναικών που, όπως αρέσκοταν να επαναλαμβάνει, έπρεπε να αφανίσει για να καθαρίσει ο τόπος από τη βρωμιά. Θα τις οδηγούσε όλες στο κονάκι του Νικόλα Γιάγκου κι από εκεί, θα ξεκινούσαν για τη λίμνη...
Τότε, τ΄ ακατάληπτα λόγια που ξεστόμισε μια λυγερόκορμη τσιγγάνα στο Μουχτάρ, το γιο του Αλή κι αγαπημένο της Φροσύνης, θα επαληθεύοταν. "Αίμα στο φεγγάρι. Μαύρα και σκοτεινά τα σύννεφα που το εμποδάνε, μα μέσα στο νερό καθρεφτίζονται τα νιάτα... παγωμένα και άψυχα νιάτα."
Ο Δημήτρης Γιαννουκάκης αναπλάθει με αριστουργηματική δεξιοτεχνία τη γιαννιώτικη κοινωνία του 1800 και προσκαλεί τον αναγνώστη να παρακολουθήσει το θυελλώδη βίο της κυρα-Φροσύνης.