Ο άνδρας είναι η μυστική δύναμη, είπε. Πόσο δίκιο είχε! Έτσι τον ένιωθα μέσα μου, σαν αόρατη ώθηση που με παρέσυρε πέρα από τα όρια ασφαλείας που χρόνια ύψωνα για να προστατέψω τον εαυτό μου. Τελικά τον προστάτευα ή, σύμφωνα με τα λεγόμενά του, τον πολτοποιούσα, τον συνέθλιβα; (. . .) Μια ζωή που στηρίζεται πάνω σ` ένα ψέμα. Σ` ένα λάθος που νόμισα πως θα καλύψω, επειδή κατάφερα να το κρύψω από τους άλλους! Ποιο το όφελος, αφού το κουβαλάω στου νου μου τις άκρες; Στρείδι που όζει. Αυτό είμαι. Και το μαργαριτάρι; Ζει ή ψόφησε μέσα στα φύκια που νόμιζα για μεταξωτές κορδέλες; Θεέ μου, τι έκανα! Προλαβαίνω ν` ανασυντάξω τις δυνάμεις μου και ν` ανασυνθέσω τη ζωή μου, ή σαν σύκο θα παραδοθώ στην αγκαλιά της γης, έτοιμη για ανακύκλωση;

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]