Ο Νίκος θα μου πει πως θύμωσε τόσο από την κουβέντα αυτή του συνταγματάρχη, που σηκώθηκε, τον έπιασε και τον οδήγησε στο παράθυρο και εκεί του έδειξε τους σπουδαστές που φώναζαν συνθήματα και του είπε: «Το παραμύθι που μου λες τώρα εγώ θα σου το πω διαφορετικά. Μπορεί να λέει τα ίδια ψέματα με το δικό σου, διαφέρει όμως σε ένα πράγμα: είναι νεανικό παραμύθι, έχει ελπίδα και αισιοδοξία, σε αντίθεση με το δικό σου που είναι ένα γέρικο και φρικτό παραμύθι. . .». «. . .Εμείς είμαστε τα νιάτα, η πηγή της ζωής, και γνωρίζουμε πως η Δημοκρατία, η Ελευθερία, μαζί με τις άλλες πανανθρώπινες αξίες, ευτυχώς, δεν είναι ανθρώπινα κατασκευάσματα αλλά γεννιώνται μαζί με τον άνθρωπο και θα υπάρχουν όσο υπάρχει το Ανθρώπινο Γένος. . .».

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]