Μελετώντας το φευγαλέο, τη νοσταλγία και την αίσθηση του ανεκπλήρωτου, βασανισμένοι από αναπάντητα ερωτήματα, ο Άγρας, ο Καρυωτάκης, ο Λαπαθιώτης, ο Ουράνης, η Πολυδούρη, ο Σκαρίμπας, ο Φιλύρας, στρέφουν την ελληνική ποίηση στην επίμονη διερεύνηση των εσωτερικών τοπίων της ποίησης και του ποιητή. Στο βιβλίο εξετάζονται οι αιωρήσεις της ποίησής τους ανάμεσα στις λέξεις και τη μουσική, την πραγματικότητα και τη φαντασία, την ανάγκη της επικοινωνίας και την επίγνωση της ετερότητάς τους. Εξετάζεται επίσης η σχέση των ποιητών αυτών με τη Γενιά του ΄30: μια σχέση αμοιβαίας απόρριψης, αλλά και υποδόριας σύγκλισης. Επιχειρείται έτσι να αναδειχθεί η καίρια θέση μιας ομάδας ποιητών, συχνά παραγκωνισμένων στις ιστορίες της νεοελληνικής λογοτεχνίας, και να διερευνηθεί η στάση τους απέναντι στην ποιητική δημιουργία -μια στάση ανησυχίας, αυτογνωσίας και διαρκούς αμφισβήτησης.