Από τον καιρό που ο Ηρόδοτος, ο Πατέρας της Ιστορίας, βρήκε το χρόνο και τη διάθεση να μας αφήσει τη δική του μαρτυρία για τις γάτες, ίσαμε σήμερα, δεν υπήρξε εποχή που να άφησε έξω από τη λογοτεχνική της παραγωγή τη "γαλή την οικοδίαιτο". Το «μικρό τίγρη σαλονιού» υμνεί η ωδή του Νερούδα· τη "μικρή ισορροπίστρια" η Όλγα Ορόσκο· τον Φίλανδρο, "το βασιλιά δανδή", ο Χέρμπερτ Πάλμερ. Κι ανάμεσα στους τόσους λάτρεις του μικρού αίλουρου που γνώρισε θεϊκές τιμές, ο Άλντους Χάξλεϋ και ο Σαρλ Μποντλέρ, ο Λόπε ντε Βέγκα, ο Μαρκ Τουέιν και ο Λαφοντέν, η Κολέτ, ο Σαρτρ, ο Βερλέν και ο Έλιοτ. Υπεροψία και ερωτισμός, μυστικισμός και όνειρο, πείσμα και πραότητα, διαίσθηση και μεθοδικότητα... Αν αυτές οι ιδιότητες αρκούσαν για να περιγραφεί η γάτα, δε θα χρειαζόταν να αναρωτιέται ο Αρτούρο Κορκουέρα: "Αφού δεν έχει φτερούγες, / πώς γίνεται και πετάει;"