Η εθνολογία συμμερίζεται, μαζί με πολλούς άλλους επιστημονικούς κλάδους που λέγονται `Επιστήμες του ανθρώπου`, την ιδιαιτερότητα να πρέπει κάθε φορά να ξαναεπιβεβαιώνει την ιστορία της, σαν τον νεόπλουτο που δεν τολμά να δηλώσει, με την υπερηφάνεια του Κικέρωνα, πως είναι ο πρώτος από τους προγόνους του. Οι μαθηματικοί δεν αισθάνονται την ανάγκη να διηγηθούν τη γενεαλογία τους που κρατάει από τη Σουμερία και την Ακκάδη, ούτε οι χημικοί που κρατούν από τους βαφείς της πορφύρας και τους υα-λουργούς της Τύρου, ούτε οι φυσικοί που κρατούν από τους προκατόχους και τους μύστες του Αρχιμήδη. Επίσης, τις ιστορίες αυτές των επιστημών, που γίνονται κάποτε, υπεροπτικά, Ιστορία της Επιστήμης, πρέπει να τις βλέπουμε με επιφύλαξη, ως προς το εξής: ότι έχουν την τάση να αποδείξουν την αναπόδραστη πορεία που ακολούθησε το ανθρώπινο πνεύμα, από τον πρώτο σπινθήρα σκέψης μέσα στα σκοτάδια των ποικίλων προλήψεων και μαγικών συμπεριφορών ως τη Δευτέρα Παρουσία του θριαμβεύοντας υλισμού, που κόμισε στον άνθρωπο την κυριαρχία στις τεχνικές της ύλης. (. . .)

[Απόσπασμα από το κείμενο της εισαγωγής της έκδοσης]