Συμβαίνει πολλές φορές συγγραφείς «θαμμένοι» για τον άλφα ή βήτα λόγο να «ξεθάβωνται» μετά από χρόνια στη χώρα τους ή και αλλού και να έρχονται στην επικαιρότητα.
Τα τελευταία χρόνια η Δύση ανακάλυψε τον Μιχαήλ Μπουλγκάκοφ, που τα περισσότερα έργα του ήταν απαγορευμένα στη Ρωσία επί Στάλιν. Το ελληνικό κοινό τον έχει γνωρίσει από το πιο πολυσυζητημένο μυθιστόρημά του, Ο Δάσκαλος και η Μαργαρίτα.
Σπουδαίος μυθιστοριογράφος, έχει γράψει ωστόσο και καμιά δεκαριά θεατρικά έργα, που ανάμεσά τους ξεχωρίζουν η Φυγή και Η Ερυθρά Νήσος.
Η Ερυθρά Νήσος –τίτλος δανεισμένος από τον Ιούλιο Βερν– είναι ένα έργο φοβερά πλούσιο σε σκηνική φαντασμαγορία, σε χιούμορ, σε αλληγορίες. Καράβια και ηφαίστεια εμφανίζονται επί σκηνής, πρόσωπα και καταστάσεις βγαλμένα μέσα απ` τον Ιούλιο Βερν παρωδούνται με πολλή λεπτότητα· ιστορίες εκτυλίσσονται παράλληλα και μπλέκονται η μια στην άλλη με έναν θαυμαστά θεατρικό τρόπο.  Έχουμε δύο επίπεδα δράσης. Θέατρο στο θέατρο. Το γοητευτικό μοτίβο ενός θιάσου που ετοιμάζεται για παράσταση. Στο άνοιγμα της αυλαίας εμφανίζονται μπροστά μας τα παρασκήνια. Ηθοποιοί, θεατρώνες, τεχνικοί – ο Μπουλγκάκοφ τους ήξερε καλά αφού για καιρό δούλευε στο Θέατρο Τέχνης της Μόσχας σαν σύμβουλος ρεπερτορίου. Πάνω σε όλη αυτή την ατμόσφαιρα πλανιέται το φάσμα της λογοκρισίας. Χωρίς να μας τρομάζει· γιατί το έργο είναι κωμωδία, είναι ολόκληρο ένα παιχνίδι. Η παράσταση αρχίζει. Παραμύθι. Το δυτικό μυθιστόρημα και η ιστορία. Απίθανες σκηνές με ευρωπαίους αποικιοκράτες που κατακλεβουν το βίος «απολίτιστων» φυλών σε μακρινά παραδεισένια νησιά. Κάτω από τα σπαρταριστά επεισόδια το θέμα: Το παιχνίδι της εξουσίας.